From: SweetBilal
Jan Sloot
Op tv (netwerk, ned 1) kwam een documentaire over Jan Sloot. Dit was een man die bezig was met een nieuwe broncode voor computers. Het was een uitvinding met veel potentie, volgens veel mensen. Een werelduitvinding.
Hij kon met een chip in een kastje, aangesloten op een laptop, 16 films tegelijk supersnel laten afspelen. Elke film was in een paar seconde klaar met afspelen en dat zonder het gebruiken van de HD.
Pieper van Philips zag een grote toekomst in deze nieuwe broncode. Er werd zelfs een bedrijf rondom deze uitvinding opgericht.
Sloot hield de uitvinding altijd voor zich en liet er niet veel over weten. Hij was bang dat iemand met het idee zou weglopen. Echter, 1 dag voordat hij zijn uitvinding aan een notaris zou geven, overlijdt hij aan een hartaanval.
De zoon van Jan Sloot had het idee dat iemand wel een handje had geholpen bij de dood van zijn vader.
Aanstaande zondag (12 September 2004) bij Netwerk deel 2 van dit verhaal.
Kijken dus; erg interessant.
Het Sloot Digital Coding System (soes) zou de wereld opschudden: een nieuw alfabet voor digitale informatieopslag dat niet langer meer gebruik maakt van het binaire stelsel van nulletjes en eentjes, maar een veel efficientere methode hanteert. Het principe werkte ogenschijnlijk simpel. Net zoals er voor een stuk tekst maar een beperkt aantal karakters beschikbaar is, wordt een film uit een eindig aantal kleuren en geluiden opgebouwd. Al die basisgegevens werden in vijf algoritmes in vijf verschillende geheugens opgeslagen. Bij de opslag van films zou ieder algoritme een maximale omvang van 74 megabyte krijgen. In totaal dus 370 megabyte: de motor van de vinding. Het enige wat nodig was om die te starten was een passende sleutel. Sloot berekende voor iedere bladzijde van een boek, of ieder beeld van een film, een unieke code waarvan het geheel ook weer resulteerde in een unieke code. Die laatste code, de sleutel, nam slechts één kilobyte geheugen in beslag, ongeacht de lengte van de film of de dikte van het boek. Op één simpele chipkaart konden op die manier tientallen sleutels worden opgeslagen. Iemand zou bijvoorbeeld, tegen betaling, met een gsm binnen enkele seconden de sleutels van een aantal films kunnen verkrijgen om die thuis via een afspeler met de basisalgoritmes te bekijken. Een technologie kortom, met een onvoorstelbaar potentieel voor creatieve destructie. Alle geluidsdragende industrieen - cd, dvd, tape, diskette - zouden niet lang meer bestaan. Bedrijven die miljarden investeren in glasvezelnetwerken evenmin. Het aloude koperdraadje zou plotseling weer goud waard zijn. Hetzelfde geldt voor gsm. En wat te denken van alle denkbare vormen van consumentenelektronica die beeld en geluid of andere informatie voortbrengen? Niets zou hetzelfde blijven. Het bedrijf met de licenties op SDCS zou, zo stelde Roei Pieper handenwrijvend vast, honderden miljarden dollars waard zijn.
http://www.gids.nl/techno/jan-sloot.html
Bron: http://forums.marokko.nl/archive/index. ... 60434.html