Boek 'De Broncode' over Jan Sloot wordt verfilmd

[Johan1951]

From: Ymmv

Philips liet zich niet om de tuin leiden. De technici van het NatLab waren terecht zeer sceptisch en wilden dat Sloot zijn kastje demonstreerde onder hun voorwaarden om te voorkomen dat er geknoeid zou kunnen worden. Sloot ging daar niet mee akkoord, zogenaamd omdat hij zijn geheim niet wilde prijsgeven, en vanaf dat moment was Philips niet meer geinteresseerd. Terecht ook. Extraordinary claims require extraordinary proof.

[Johan1951]

From: Obliterator

Het principe is toch heel simpel. Nummer alle films die ooit gemaakt zijn. Zet al die getallen op een CD.

Het decompressie algoritme leest het getal en vervangt dat door de x Megabytes die de film weergeven. Goed, je decompressie algoritme wordt ERG groot, maar de fillms zijn wel gecomprimeerd tot CD formaat.

[Johan1951]

From: Dopey_nl

Hou nou toch op me je bytes man, ik ken het boek niet, ken de film niet, maar al jullie tegen argumenten zijn gebaseerd op bytes.... wat als hij niet bits en bytes gebruikte?

Slim New Rat Skin, je gaat er vanuit dat hij de HUIDIGE technieken gebruikt.

[Johan1951]

From: Yoozer

Elk ander getal kan teruggebracht worden tot bytes. Je kunt wel met een andere basis werken dan het binaire systeem, maar dat vereist dus ook een medium met meerdere soorten gaatjes. Een CD heeft een putje of geen putje - da's een bit; en een byte is niks anders dan 8 bits achter elkaar. Nu wil het zo dat een transistor het snelste kan schakelen als je met maar 2 standen werkt; als je wat benul hebt van digitale techniek weet je dat dit komt omdat een "onbekende gebied" tussen de elektrische nul en elektrische een hebt. Als je nu 3 ipv 2 standen zou hebben had je ook 2 onbekende gebieden (dus meer kans op fouten en 'doorschieten' dat gebeurt bij elk impuls-gebaseerd systeem), dus je hebt meer informatie nodig om het betrouwbaar te houden. Dan nog; een CD zou dus op een speciale manier moeten worden gebrand met diepe putjes, halfdiepe putjes en geen putjes, en de laser moet dit aankunnen. Dan nog vergroot je alleen maar de capaciteit, en niets anders.

Ik kan je beter aanraden wat minder verblind te zijn over het idee om tig films op een schijfje te hebben en wat meer te bestuderen wat er wiskundig achter ligt. Want die wetten kun je in ieder geval niet zomaar breken.

[Johan1951]

From: Flipmo2K

Dit wordt dus de eerste Open Source film, de Broncode wordt namelijk gewoon vrijgegeven .

[Johan1951]

From: Torus

Misschien interessante links:
Endless compression
US patent 4.366.551 van Klaus Holtz

[Johan1951]

From: Odysseus1985

Er zijn verschillende technieken om data te comprimeren door "slim" te programeren
Kijk maar eens op deze site, filmpjes met beeld en geluid in 64KB...

http://theprodukkt.com/demoscene.html

Vooral "Candytron" is erg mooi
http://kk.kema.at/files/gfx/fr030.jpg

erg indrukwekkend, er is onlangs een boek verschenen over deze zogeheten "demoscenes"

[Johan1951]

From: Beathoven

Dat is geen compressie, dat is gewoon een set met instructies die simpele textures aansturen, doorgeven wat de camerastandpunten zijn en voor de muziek gebruik maken van MIDI met een zelfgeschreven synthesizer. De muziek bestaat uit een 3 kanaals MIDIfile 0 formaat van 15 minuten lang en neemt naar schatting hooguit 15 tot 20kb in van het totale filmpje.

Alles wordt dus in real-time gegenereerd, maar moet van te voren wel met de hand in gebracht worden. Het kost je ont-zet-tend veel werk om dat te maken en het is erg knap, maar niet bruikbaar in de zin dat spelfabrikanten er iets aan hebben.

Als je hierbij het idee hebt dat ze een film kunnen comprimeren met een druk op de knop dan heb je het mis. Je zult de film opnieuw moeten maken, alles terugbrengen tot instructies die tot in de kleinste details vertellen wat de personen moeten doen. Ooit zullen er vast superintelligente robots komen die hier hun hand niet voor omdraaien, maar voorlopig zit dat er nog niet in.

Tegenwoordig wil men alles zo zwaar mogelijk. Er zijn namelijk geen beperkingen waar ze tegenop lopen. Iedereen heeft wel een grote HD met een snelle processor en als ze dat niet hebben kopen ze er wel een. Men kwakt er gewoon een dikke stapel zware Mp3's of WAVs op en de consument merkt er niks van. Van 1 flop naar 10, van 1 CD naar 3 en nu met de DVD kunnen ze weer even wat jaren vooruit.

Vroeger gebruikten alle spelfabrikanten MIDIfiles als basis voor de muziek. Ook Mods maken gebruik van het protocol alleen is dat een formaat waarin de samples en de aansturing in 1 bestand zitten.

Squaresoft is een van de laatste grote fabrikanten geweest die gebruik gemaakt heeft van MIDIfiles in spellen. Voor de laatste Final Fantasy heeft men door Yamaha speciaal een soft-synthesizer laten maken.

[Johan1951]

From: The Moon

Ik denk zelf dat Jan Sloot een formule heeft gevonden om alle bitjes te reduceren tot een getal gedeeld of vermedigvuldigd door iets, immers je hoeft er alleen maar voor te zorgen dat het getal met een ''1'' begind. Daaruit zal je kunnen concluderen dat een film een heel klein bestandje kan zijn. Bij software zou deze truc niet kunnen ivm de vele instructie's!!!

Ik denk zeker dat het verhaal rond Sloot klopt, daar is teveel bewijs voor, roel pieper reageerd niet zo maar!

[Johan1951]

From: Lord_Salo

Het Sloot Digital Coding System (soes) zou de wereld opschudden: een nieuw alfabet voor digitale informatieopslag dat niet langer meer gebruikmaakt van het binaire stelsel van nulletjes en eentjes, maar een veel efficientere methode hanteert. Het principe werkte ogenschijnlijk simpel. Net zoals er voor een stuk tekst maar een beperkt aantal karakters beschikbaar is, wordt een film uit een eindig aantal kleuren en geluiden opgebouwd. Al die basisgegevens werden in vijf algoritmes in vijf verschillende geheugens opgeslagen. Bij de opslag van films zou ieder algoritme een maximale omvang van 74 megabyte krijgen. In totaal dus 370 megabyte: de motor van de vinding. Het enige wat nodig was om die te starten was een passende sleutel. Sloot berekende voor iedere bladzijde van een boek, of ieder beeld van een film, een unieke code waarvan het geheel ook weer resulteerde in een unieke code. Die laatste code, de sleutel, nam slechts één kilobyte geheugen in beslag, ongeacht de lengte van de film of de dikte van het boek. Op één simpele chipkaart konden op die manier tientallen sleutels worden opgeslagen. Iemand zou bijvoorbeeld, tegen betaling, met een gsm binnen enkele seconden de sleutels van een aantal films kunnen verkrijgen om die thuis via een afspeler met de basisalgoritmes te bekijken. Een technologie kortom, met een onvoorstelbaar potentieel voor creatieve destructie. Alle geluidsdragende industrieen - cd, dvd, tape, diskette - zouden niet lang meer bestaan. Bedrijven die miljarden investeren in glasvezelnetwerken evenmin. Het aloude koperdraadje zou plotseling weer goud waard zijn. Hetzelfde geldt voor gsm. En wat te denken van alle denkbare vormen van consumentenelektronica die beeld en geluid of andere informatie voortbrengen? Niets zou hetzelfde blijven. Het bedrijf met de licenties op SDCS zou, zo stelde Roel Pieper handenwrijvend vast, honderden miljarden dollars waard zijn.