|
Door
Control Risks Group teruggevonden tekst, afkomstig uit de organizer van
Jan Sloot.
Jan Sloot
Principe werking Sloot Digital Coding System
Al lange tijd wordt er gezocht naar compressietechnieken om data
zo klein mogelijk op een drager op te slaan. Met de huidige technieken
is het, voorzover bekend,
niet mogelijk om een compressie
van minder dan 50 procent te halen. Aangezien ik er ook niet in
geloof dat er een compressietechniek mogelijk is om bijvoorbeeld een videofilm op te
slaan met een opslagcapaciteit van minder
dan 100kB - één seconde beeld kost minstens 1 MB, 90
minuten dus 5400 MB - ben ik op zoek
gegaan naar een andere methode. Na jarenlange experimenten ben ik erin
geslaagd met een heel
nieuwe techniek, zonder gebruik te maken van compressietechnieken, alle soorten van data op
een drager van maximaal 128kB op te slaan en vervolgens weer af te spelen zonder verlies van
kwaliteit en snelheid (elke bit wordt exact weer
teruggelezen zoals hij is ingelezen). Elke vorm van
data (beeld, geluid, tekst) wordt hierbij gecodeerd tot een sleutel die
n kB bevat. Door deze sleutel
weer aan te bieden aan een programma dat deze sleutel met enorm hoge
snelheid kan decoderen tot exact dezelfde informatie die eerder is
gecodeerd. Hiermee heb ik een nieuwe techniek ontwikkeld die bewijst dat compressie zinloos is en deze nieuwe techniek (SDCS)
alleen maar toekomst
perspectief heeft.
Elk gegeven, data, beeld of geluid wordt omgezet in een getalcode. In
een geheugen staat voor elk
soort een vaste waarde bij elk soort. Voor data een x aantal
karaktercodes, voor geluid een x aantal tooncodes en voor beeld een x aantal pixelcodes. Door een aantal berekeningen in een vast
programma op een chip op te slaan wordt een sleutel gegenereerd
die op een extern opslagmedium slechts n kilobyte bevat. Aan de berekening die nodig is voor het
maken van een sleutel die data, muziek of een speelfilm bevat, is door de uitvinder ruim 12
jaar gewerkt. De vinding is ontstaan
doordat de uitvinder behoefte had aan de opslag van enorme
hoeveelheden informatie op een relatief kleine drager. Er wordt uitgegaan van het principe dat elke basis informatie slechts n maal op
te slaan. Bijvoorbeeld: n maal de karakters A, a, tot en met
Z, z. N maal kleureninformatie voor de
pixels rood, groen, blauw enzovoorts. Vanuit deze referentie een
digitale code te maken om zodoende met deze berekening een unieke sleutelcode te maken middels een
uniek algoritme. De uiteindelijk gegenereerde sleutelcode wordt opgeslagen op een chipcard, om
dan later weer door een programma met een eigen algoritme, die opgeslagen zijn in
processors als vaste opslag, weer af te
spelen.
Op deze manier ontstaat een sleutel van maximaal n kilobyte terwijl de
opslag van het programma
voor de diverse (5) algoritmen, enkele megabyte bevat, bij de
experimenten van de uitvinder maximaal 12 megabyte per algoritme. Hierbij is rekening
gehouden met een tijdelijke opslag van tussenberekeningen voor het algoritme.
Dit programma kan uiteraard opgeslagen worden in meerdere processors. Hierdoor is het mogelijk om grote hoeveelheden
data, muziekstukken en speelfilms
op een chipcard van bijvoorbeeld 128kB op te slaan en op elk
willekeurig afspeelapparaat, dat is
voorzien van de chips met het rekenprogramma, af te spelen.
Omdat elk programma, ongelijk de
lengte, in feite slechts een sleutelcode is die maximaal 1 kilobyte aan opslagcapaciteit nodig heeft,
kunnen er ruim 100 programma's op genoemde chipcard. 100 Speelfilms van
circa 2 uur of 100 tv-programma's met een avondvullend programma van enkele
of tientallen uren, dat maakt niets uit. Elke sleutelcode, voor
welk soort programma ook, vraagt een opslag van slechts 1 kilobyte.
Alleen
is het dan wel wenselijk om de 5 geheugens waar het algoritme zijn tijdelijke gegevens weg moet
zetten, groter te maken. Op dit moment wordt door de
uitvinder gewerkt aan 'n applicatie met een
processor van meer dan 550 megaherz en 5 maal een geheugen van 74
megabyte.
Wat dit betekent voor de toekomst bij de productie van (nieuwe) audiovisuele apparaten, computers, camcorders enzovoort, zal u als lezer duidelijk
zijn. De huidige opslag met behulp van tape,
diskette, harddisk, cd-rom, DVD enzovoort, zijn in één klap niet meer
nodig. Een videorecorder kan
in zakformaat en gevoed worden door batterijen met een
geringe stroomafname. Videofilms kunnen uit automaten (of via internet) in luttele seconden (tegen
betaling) op een chipcard worden gezet en vervolgens thuis op een player worden bekeken. Dit geldt
uiteraard ook voor muziek en data.
Zo zijn er onnoemelijk veel toepassingsmogelijkheden.
Het zal duidelijk zijn dat de kern bestaat uit de formule
waarin 't algoritme plaatsvindt en voor het
maken van een sleutel die bij de opslag hoort en de formule
voor het algoritme van de sleutel voor het teruglezen van de informatie.
Uiteraard zal hierover in dit schrijven geen uitleg worden gegeven,
deze berekeningen zijn door de uitvinder gepatenteerd en zullen
nimmer door de uitvinder worden
gepubliceerd!!
Bij dit principe gaan we er vanuit dat elke informatie
slechts n keer wordt opgeslagen. Dus elk primair gegeven is n maal in een vast geheugen opgeslagen. Als we, als voorbeeld, een
boek zouden nemen, dan komen hierin vele duizenden malen de letters A
tot en met Z voor, evenals lees-en
schrijftekens. Dit zou per boek vele megabyte aan opslag
betekenen. Wanneer we in een geheugen alleen de primaire gegevens opslaan met een referentienummer
dan hebben we slechts enkele kilobytes nodig voor de opslag in het geheugen.
Om nu de letters in een boek op de juiste plaats te krijgen,
creëren we een sleutelcode door het
algoritme die een aantal rekenformules bevat waarvan
ook de uitwerking weer in een geheugen
staat. Dit geheugen noemen we een Data Sleutel Decoder.
Deze decoder berekent welke gegevens waar geplaatst moeten worden en op welke pagina
in het boek om ze later precies daar te
plaatsen waar ze in het boek thuishoren. We moeten een berekening maken
waarbij elk verschillend woord, ongelijk het aantal karakters, een unieke getalwaarde
krijgt met een zo klein mogelijke
waarde. Dit betekent een ingewikkelde rekenmethode waar
uiteindelijk niet uit te komen is. Ik heb
uiteindelijk voor een andere methode gekozen.We hebben immers alle
karakters reeds als unieke
referentie opgeslagen, waarom zouden we dan ook aan woordopslag
doen? Deze methode werd
daarom overgeslagen. Dan komen we tot de regels. Ik denk dat
de kans dat er in een boek tweemaal dezelfde regel voorkomt, nihil is. Zouden we alle gecodeerde
cijfers van de woorden uit een
regel optellen, dan krijgen we nog geen echt uniek getal. In
het hele boek zouden meerdere sommen van regels een gelijke uitkomst hebben, dus ook deze methode is niet bruikbaar.
Besloten werd om elke pagina in zijn totaal te coderen. Door
de uitvinder werd een algoritme bedacht die eerst alle karakters van een pagina codeerde in een unieke
paginacode. Samen met een
referentiecode voor elke pagina. Op deze manier wordt
een eerste opslag gemaakt van codeersleutels in een aantal dat gelijk is aan het aantal pagina's in een
boek.
Voor dit systeem werd een programma ontwikkeld waarvan de werking als
volgt is: De tekst wordt
ingelezen in de Data Key Decoder (DKD). In de Program Key (PK)
zitten alle programma-algoritmes voor de berekeningen (coderen en decoderen) opgeslagen, als de
berekening van de eerste
pagina is uitgevoerd, wordt de waarde tijdelijk opgeslagen in de Character Key
Decoder (CKD).
Daarna volgt de codering van de tweede pagina enzovoorts. Zodra alle pagina's zijn gecodeerd en
opgeslagen in de DKD, worden alle daar verzamelde paginacodes door
de PK bewerkt tot een totale programmacode. Daar de opslag van het totale
boek op deze manier slechts een aantal codes bevat, zal de totale opslag slechts 1 kilobyte
bevatten. Voor film wordt dezelfde techniek gebruikt, alleen praten we dan over pixels in plaats van karakters.
| |