"Quote Januari/Februari 2001" |
|||
Het is drie uur 's middags. Een onalledaags gezelschap begeeft zich naar de eenzaam boven Amsterdam uittorenende betonkolos. Een keukenboer, een aannemer, een timide elektrotechninicus met zijn zoon, een succesvolle Nijmeegse investeerder en een ex-directeur van World Online. Bij het betreden van de ingang van de Rembrandttoren wisselen ze opgewonden blikken. In een vergaderkamer op de elfde verdieping wachten de heren even later geduldig op de komst van de man die 'n jaar eerder als kroonprins bij elektronicaconcern Philips werd binnengehaald: Roel Pieper. De 54-jarige elektrotechnicus Jan Sloot sluit met bevende handen een 24 inch-monitor aan op een zwart kastje dat niet groter is dan vijf pakjes sigaretten. Sloot buigt zich zwijgzaam over zijn apparatuur, die hij over enkele minuten zal demonstreren. De dag ervoor heeft hij tot laat in de nacht doorgewerkt om nog enkele films op zijn bijzondere videorecorder te zetten. Hij stelt tevreden vast dat alles naar behoren werkt en gaat aan de lange tafel naast zijn zoon Ben zitten. Aan het uiteinde van de tafel, bij de ingang van de kamer, zit keukenhandelaar Leo Mierop. Tegenover hem zit de immer grijnzende Marcel Boekhoorn, succesvol specialist in fusies en overnames. De plek tussen hen in is vrijgehouden voor Pieper. Gevangen in olieverf slaat de peetvader van de Nederlandse hightech, Frits Philips, vanaf een van de muren het tafereel gade. Dan wordt de deur van de kamer geopend en treedt de lange gestalte van Roel Pieper binnen, gevolgd door Philips Research-wetenschapper Carel Jan van Driel. Als de gebruikelijke beleefdheden bewezen zijn en de visitekaartjes van eigenaar zijn gewisseld, staat Jan Sloot op om zijn demonstratie te beginnen. De elektrotechnicus zet de monitor aan en steekt een witte smartcard met een 64 kilobyte chip in het daarop aangesloten apparaatje. Op de 64 kB chip van de smartcard staat een code die zestien volledige speelfilms op het scherm van de monitor kan laten verschijnen. Alle ogen zijn gericht op Pieper en Van Driel. Leo Mierop kan zich de situatie nog helder voor de geest halen. 'Pieper keek naar het kastje en de monitor. Zijn mond viel letterlijk open. Hij vroeg zich hardop af of dat werkelijk zestien volledige films waren die hij daar afgespeeld zag worden. Sloot drukte op stop en zei: "Zeg maar wat je wilt zien." Jan spoelde vervolgens een voor een de films vooruit en achteruit. Pieper was helemaal van slag. Je zag het aan zijn hoofd. "That's it", kon hij nog net uitbrengen.' Marcel Boekhoorn: 'Ze hebben met hun oren op het apparaatje gezeten om te controleren of er geen harddisk in zat. Pieper en Van Driel vielen om van verbazing. Ga maar na. Jan Sloot liet zien dat hij zestien films op een alledaagse chip kon zetten. Hij beweerde dat er ook 64 films op pasten. Dat komt neer op een verkleiningsfactor van 2 miljoen! Je zou met die vinding van Sloot alle films die ooit in de wereld zijn opgenomen, op één cd kunnen zetten. Of op één cd bijna alle cd's die ooit zijn uitgebracht. De consequenties van een dergelijke vinding kan iedere idioot becijferen. UPC zeg maar dag met je handje, gooi UMTS op de mestvaal, veeg de hele hightech-wereld onder het tapijt. Je hoeft niet al te intelligent te zijn om te begrijpen dat je met een dergelijke aardverschuiving iets bijzonders in je klauwen hebt.' Van de terughoudendheid die Pieper aanvankelijk had getoond, was plotseling geen spoor meer te bekennen. 'Pieper had oorspronkelijk twintig minuten uitgetrokken voor ons gesprek', herinnert Mierop zich. 'Hij had daarna een afspraak met iemand van de Engelse ambassade. Nou, die kon op zijn gemak gaan uitzien naar een ander tijdstip. Ingenieur Van Driel, die ongelovig had staan toekijken, mocht van Pieper gaan. Nadat hij de door ons meegenomen geheimhoudingsverklaring getekend had, zijn we er nog zeker een uur geweest.' De licht nerveuze sfeer in de vergaderkamer had plaatsgemaakt voor opwinding en nieuwsgierigheid. Mierop: 'Pieper stelde Sloot de ene vraag na de andere. Hij kon er maar niet over uit. Aan het einde van het gesprek zei Pieper dat hij binnen enkele weken contact zou opnemen voor een volgende afspraak. Enkele weken? Ik zat met Boekhoorn in de auto en we reden net weg uit Amsterdam of de mobiele telefoon van Marcel ging... Pieper.' Keukenstudio In totaal werkt Sloot twintig jaar aan zijn coderingssysteem, dat als een thermonucleaire bom in de digitale wereld zou kunnen inslaan: het Sloot Digital Coding System. Sloot was teruggegaan naar de oorsprong van de ontwikkeling van de digitale techniek en had een andere manier gevonden om elektronische informatie op te slaan. Het binaire stelsel was volgens Sloot achterhaald. Hij had een coderingssysteem bedacht waarmee digitaal opgeslagen beeld en geluid vrijwel zonder kwaliteitsverlies een paar miljoen keer verkleind kon worden. Een buitenaardse ontwikkeling in vergelijking met de bijna op zijn eindpunt aangekomen compressieontwikkelingen als Mpeg 4, dat zonder grote verliezen een film met geluid maximaal acht keer kan verkleinen. De conceptie van Sloots vinding was niet geheel zonder bloedverlies verlopen. De monomane Sloot had zijn elektroreparatiebedrijf flink laten versloffen en een schuld van honderdduizenden guldens opgebouwd. 'We hebben toen aanzienlijke bedragen geïnvesteerd om Sloot onder andere van een deel van zijn schuldeisers te verlossen', vertelt Mierop. 'Een ander deel van het geld werd gebruikt om hem aan de uitwerking van zijn coderingssysteem te laten werken en om grote bedrijven ervoor te interesseren. We hadden eigenlijk geen idee waar we aan begonnen. Meer dan een paar presentaties hebben we niet bijgewoond.' Instinctief voelden Mierop en Mooijaart aan dat Sloot en zijn vinding een winnend lot in de loterij waren. De twee hadden alleen niet het geringste benul waar ze het uitbetalingloket konden vinden. 'Wat wisten wij nou van techniek', zegt Mierop. 'Niets.' De grens van hun financiële middelen kwam snel in zicht. Er was meer geld en kennis nodig om de vinding van Jan Sloot te lanceren. Een vriend van Mooijaart, Carl de Vries, wilde het duo wel helpen. De Vries kon dankzij zijn florerende advocatenpraktijk bogen op een omvangrijk netwerk en zo Mierop en Mooijaart in contact brengen met ervaren mensen. Hij dacht als eerste aan zijn oude kennis Bart van Rheenen, die op dat moment net directeur van automatiseringsbedrijf Dupaco was geworden. Van Rheenen was aanvankelijk sceptisch, maar na een demonstratie van Sloot in het bijzijn van enkele encryptie-experts van Oracle besloot hij eind 1998 Mierop en Mooijaart te helpen. 'Ik zag die Oracle-jongens helemaal stil worden', weet Van Rheenen nog. 'Ze namen Sloots vinding erg serieus. Dat was voor mij de reden om er uiteindelijk ook in te investeren.' Van Rheenen meende dat de vinding van Sloot eigenlijk maar bij één bedrijf kon worden ondergebracht. 'Het technologiebedrijf dat de beschikking zou krijgen over deze Nederlandse technologie zou verzekerd zijn van jaren durend wereldwijd marktleiderschap. Ik dacht dus onmiddellijk aan Philips.' Daar zou zijn vriend René Bickel, een van de voormalige directeuren van World Online, weleens mee kunnen helpen. Bickel twijfelde geen moment en zegde bij zijn opdrachtgever KPN vrijwel onmiddellijk zijn interim-contract op. Het team kwam al aardig op sterkte. Maar er ontbrak nog een belangrijk element: financiële slagkracht. Carl de Vries stelde voor om zijn oude cliënt Marcel Boekhoorn te benaderen. Boekhoorn had niet lang daarvoor definitief zijn naam in de financiële wereld gevestigd door de succesvolle verkoop van bakkerijketen Bakker Bart. 'Boekhoorn kwam als geroepen', zegt Mierop. 'Een financieel genie met een goede neus. Hij investeerde direct.' Lock stock and barrel Paranoïde De tweede afspraak met Philips vindt plaats op neutraal terrein. Sloot is bevreesd dat er bij Philips Research in Eindhoven technologie voorhanden is waarmee zijn vinding ongevraagd nader geïnspecteerd kan worden. 'Pieper beaamde dit toen', herinnert Mierop zich. 'En Sloot realiseerde zich maar al te goed dat hij iets had wat anderen graag van hem wilden overnemen.' De houding van Sloot zal Boekhoorn nog vaak irriteren 'Op mij maakte Sloot van het begin af aan een uiterst paranoïde indruk, wat samenwerken met hem vaak bemoeilijkte', zegt hij. 'We hebben de tweede demonstratie toen maar gehouden in de Picus sigarenkistenfabrieken in Eindhoven, waar ik mede-eigenaar van ben.' Woensdag 17 maart om negen uur 's ochtends staan wederom Jan en Ben Sloot, Mierop, Mooijaart, Bickel en Boekhoorn te wachten op de komst van Philips' tweede man. Ditmaal is ingenieur Van Driel er niet bij en wordt Pieper vergezeld door drie andere wetenschappers. Sloot demonstreert zijn systeem aan het drietal, dat volgens Mierop vooral oog heeft voor het beeldscherm. 'Die ingenieurs stelden vragen waarbij Pieper regelmatig afkeurend met zijn hoofd zat te schudden. Ze konden absoluut niet bevatten wat er voor hun ogen gebeurde.' Ze laten het onverklaarbare niet lang op zich inwerken. 'Ik denk dat de demo niet langer dan twintig minuten in beslag nam', zegt Ben Sloot. 'Toen vertrok Pieper weer met de ingenieurs.' Het enthousiasme van dertien dagen eerder is ogenschijnlijk omgeslagen in teleurstelling. Maar de werkelijkheid is anders. Mierop: 'Pieper had Boekhoorn van tevoren ingeseind dat hij direct terug zou komen nadat hij de techneuten had teruggebracht naar het Natlab.' Aldus geschiedt. Nauwelijks een halfuur later staat de gedoodverfde troonopvolger van Boonstra weer op de stoep van Picus. 'Toen hij terug was, hebben we gelijk handen geschud', zegt Mierop. '"Ik kom voor jullie werken", zei hij en hij was nog niet uitgesproken of zijn veeleisende voorstel voor een optiepakket lag al op tafel.' Na flink onderhandelen weet Boekhoorn Piepers eisen in te binden tot een ceo-contract waarbij hij een belang van maximaal twaalfenhalf procent in de onderneming krijgt. Twee en een halve maand voor zijn onverwachte vertrek bij Philips, 1 juni 1999, treedt Pieper officieus in dienst als ceo bij Dipro. 'Boekhoorn was daar zo blij mee dat we die dag allemaal een sigarenkist van duizenden guldens hebben gekregen', zegt Ben Sloot. Boekhoorn, die tegenwoordig bij Insight Capital Partners ook met Pieper van doen heeft, bevestigt na enig aandringen de gebeurtenissen van die ochtend. 'Ja, ik kan er niets aan doen, maar zo is het gelopen.' Het geheugen van Pieper is minder scherp. 'Ik heb er pas na mijn vertrek bij Philips voor het eerst mee te maken gekregen.' Dat neemt niet weg dat hij de vinding van Sloot nog in maart 1999 verwierp. 'Philips heeft de vinding afgewezen', zegt Carel Jan van Driel van Philips Research. 'En Roel Pieper heeft die beslissing genomen.' The Fifth Force Inc. Gardisten High speed Sand Hill Road Carte blanche Richest man on earth Vader en zoon Sloot rijden die avond in een opperbeste stemming terug naar Nieuwegein. Eindelijk is het dan zover. Alle zorgen en argwaan kunnen opzij worden geschoven. Over een paar dagen zal de elektrotechnicus Sloot multimiljonair zijn. 'Zaterdag zijn we de hele dag gaan winkelen', vertelt zijn vrouw Annie Sloot. 'Voor het eerst van zijn leven kocht Jan een overhemd van meer dan honderd gulden.' Zondagochtend 11 juli rinkelt om half twaalf de mobiele telefoon van Leo Mierop. Het is Ben Sloot. Hij klinkt volkomen overstuur. Mierop: '"Leo", zei Ben, "Pa heeft net een hartaanval gehad." Het was net alsof ik een moker tegen mijn kop kreeg. Ik schrok me helemaal wezenloos. Jan werd op dat moment nog gereanimeerd. Tien minuten later belde hij me weer op. "Leo, pa is dood."' Woensdagochtend 14 juli 1999 wordt Jan Sloot op de algemene begraafplaats in Nieuwegein een laatste groet gebracht. Alle Fifth Force-medewerkers zijn aanwezig. 'Roel Pieper hield nog een toespraak', zegt Ben Sloot. 'Bij het graf van mijn vader beloofde hij dat hij er alles aan zou doen om de vinding van Jan Sloot succesvol op de wereld te brengen.' 'Als Pieper Philips al zo gemakkelijk bedondert, wat zal hij dan wel niet met ons uithalen?' overpeinst Fifth Force-aandeelhouder Leo Mierop. 'Op het moment dat die gedachte voor het eerst bij mij opkwam, bevonden we ons in de Picus kistenfabrieken in Eindhoven. Marcel Boekhoorn, René Bickel, Jan Sloot, vrijwel iedereen die met de vinding van Sloot te maken had, was er. Roel had net drie wetenschappers naar Philips teruggebracht en was alleen teruggekomen. Niet Philips zou de vinding van Sloot gaan exploiteren, maar hijzelf. Als ceo van ons bedrijf. Iedereen verkeerde in een staat van euforie, omdat we wisten dat we met Pieper de best denkbare man voor dit project in huis hadden gehaald. Maar we beseften ook dat de manier waarop Pieper directeur van ons bedrijf werd, niet klopte. Hij heeft Philips om de tuin geleid.' 'Ik iets wegnemen van Philips? Kolder!', reageert Pieper furieus. 'Ik ondertekende in februari 1999 al een contract met STC. (Een Amerikaans intemettechnologiebedrijf, nu SeeBeyond. Volgens Pieper een contract dat nu $200 miljoen waard zou zijn). Ik had geen motief, de vinding interesseerde me geen zak, ik zou naar STC gaan. Als ik zo duivelsachtig bezig zou zijn geweest, had ik niet zoveel moeite gedaan om de vinding van Sloot bij Philips binnen te loodsen. Ik heb het bij Philips eerlijk gespeeld. Zet me maar voor de leugendetector. Boekhoorn was degene die mij overhaalde om mee te doen'. Toch meende ook Jan Sloot dat Pieper geen zuiver spel speelde. Een lange geschiedenis van geschonden afspraken en misbruikt vertrouwen hadden van hem een paranoïde man gemaakt. Jaren eerder was al eens een uitvinding van Sloot gekopieerd, en enkele malen was hij in handen gevallen van lieden die het op zijn coderingssysteem hadden voorzien. Leo Mierop: 'De angst dat anderen met zijn technologie aan de haal zouden gaan, verliet hem pas op 9 juli 1999. De avond dat hij bij Pieper thuis aan Tom Perkins (een van de oprichters van de investeerder Kleiner Perkins Caufield & Byers) en enkele ABN Amro-bankiers zijn vinding had gedemonstreerd en hij wist dat hij binnen een week miljonair zou zijn. Dat was twee dagen voor zijn dood.' Witheet 'Daar kwamen vaak ongemakkelijke situaties uit voort', zegt Marcel Boekhoorn. 'Ik herinner me nog de demonstratie op het hoofdkantoor van Computer Associates (CA). De technici van CA stelden Sloot wat vragen, maar hij weigerde uitleg te geven en bleef zich hullen in mistige formuleringen. Dat deed hij vaker en als mensen dat vreemd vonden, ontstak hij in woede. Hij gedroeg zich vaak als de onbegrepen uitvinder. Ik kon daar slecht mee overweg.' De enige keer dat Sloot eventjes afstand deed van zijn vinding was vlak na de reis naar New York. Roel Pieper had voorbereidingen getroffen om vrijwel onmiddellijk na de terugkeer in Nederland weer in het vliegtuig te stappen. Sloot weigerde. Na tussenkomst van Leo Mierop, de persoon die Sloot het meest vertrouwde, gaf de met zijn gezondheid kwakkelende uitvinder zijn kastje met Marcel Boekhoorn mee. Wat Sloot niet wist - en ook Mierop tot enkele maanden geleden niet wist - is dat de technicus Marius Abel Pieper en Boekhoorn zou vergezellen op de roadshow in de Valley. 'Als Jan dat toen had geweten, had hij zijn vinding nooit meegegeven', stelt Mierop. 'Abel vormde voor hem op dat moment een grote bedreiging, zolang er geen patenten waren geregistreerd, contracten waren getekend en hij financieel nog niet was gecompenseerd.' Sloots ontzetting was groot toen bij de terugkomst van Boekhoorn bleek dat deze de vinding met Pieper had meegegeven. Later zou Sloot zelfs zien dat er andere apparatuur op aangesloten was geweest en er pogingen waren ondernomen om het kastje te openen. 'Mijn vader was witheet', zegt Ben Sloot. '"Hier krijgen ze spijt van. Hier zullen ze achterkomen", zei hij. Pa wist zeker dat ze erin geslaagd waren het kastje uit te lezen. Nu zou niemand meer wat krijgen voordat hij twintig miljoen op zijn bankrekening had staan.' 'I don't know', zegt Pieper schouderophalend wanneer hem de situatie wordt voorgelegd. 'Het kastje is in elk geval niet open geweest.'
Opsporingsambtenaar In de daaropvolgende dagen wordt het huis van de familie Sloot bezocht door rouwende vrienden en familieleden, hebzuchtige erfgenamen en ongeruste zakenpartners. 'De familie Sloot kreeg direct ruzie over geld', zegt Pieper. 'Sloot had Boekhoorn voor zo'n vijf miljoen gulden een plukje aandelen verkocht. Daarvan had Sloot gelijk een nieuw huis gekocht. De eerste twee weken na de dood wilden de familieleden niets ondernemen. Ze wilden niet praten en ze wilden niets geven.' Leo Mierop ziet de wanorde bij de familie Sloot aan en besluit onmiddellijk maatregelen te treffen. 'In dat huis in dat nieuwbouw wijkje in Nieuwegein lag wel de broncode van een uitvinding die mogelijk honderden miljarden guldens waard was. Ik heb in overleg met Boekhoorn het recherche- en beveiligingsbedrijf World Wide Security (WWS) ingeschakeld en ze dag en nacht het huis en de familie laten bewaken. Ik voelde nattigheid en dacht dat het voor alle betrokkenen op dat moment het verstandigste was. Ik was de enige die zich daar zorgen om maakte. Onbegrijpelijk eigenlijk. Honderd miljard dollar laat je niet onbeheerd op een zoldertje liggen.' Mierop had zich van meet af aan opgeworpen als de persoon die het beveiligingsvraagstuk van Fifth Force op zich wilde nemen. 'Ik ben tien jaar lang opsporingsambtenaar geweest met een volledige bevoegdheid. Dus zo gek was dat niet.' Binnen Fifth Force was volgens Boekhoorn en Ben Sloot inderdaad besloten om Mierop die rol te laten vervullen. 'Ook Pieper was het daar altijd mee eens geweest', zegt Boekhoorn. De vermoedens van Mierop blijken niet ongegrond. Na jarenlang met haar vader en moeder in onmin geleefd te hebben, verschijnt plotseling Annemarie Sloot, de oudste van twee dochters, ten tonele en wijdt zich al een dag na het overlijden van haar vader aan het doorzoeken van zijn kamer. In een verklaring die ze later aflegt, zegt ze de gegevens rond de nalatenschap te hebben willen achterhalen. Ze neemt twee dozen mee, waarvan ze later beweert dat er twaalf ordners in zaten, en laadt deze in de achterbak van de auto van haar jongere broer Johan, de tweede zoon van Sloot. Ook hij vertoont na een moeilijke periode met zijn vader plotseling opmerkelijke belangstelling voor de inhoud van zijn vaders werkkamer en kantoor. Johan kon volgens zijn broer Ben een tijd moeilijk met zijn vader door de bocht. Johan, werkzaam bij automatiseerder Logica en de enige andere persoon in de familie die verstand had van techniek, dacht een lange tijd dat de vinding van zijn vader een farce was. 'Hij geloofde gewoon niet dat het mogelijk was een film op één kilobyte te zetten', zegt Ben Sloot. 'Voor mijn vader was er bijna niets erger denkbaar. Zijn eigen zoon die hem niet serieus nam.' De verhuisscène bij het huis van Sloot wordt door het door Mierop ingehuurde beveiligingsbedrijf WWS op video vastgelegd. Ze volgen de auto met Annemarie en Johan maar verliezen die na vijf minuten uit het oog. De Beslissing Niettemin tekent Pieper op 20 juli met Marcel Boekhoorn - en opmerkelijk genoeg zonder de andere aandeelhouders, die de stukken later ook niet te zien krijgen - een tweede contract met ABN Amro, waarin staat dat de overeenkomst van kracht blijft indien 'de Beslissing' wordt genomen. Daarmee wordt het besluit bedoeld om de vinding daadwerkelijk te gaan exploiteren. Pieper zal moeten aantonen dat dat mogelijk is zonder Jan Sloot. De Beslissing zal na acht weken worden genomen. ABN Amro stelt een lening van tweeënhalf miljoen gulden beschikbaar, geld dat gebruikt wordt om het geheim van de vinding boven water te krijgen en de exploitatie ervan voor te bereiden. De familie Sloot moet volgens het contract al het materiaal dat met de vinding te maken heeft, overdragen aan de onderneming The Fifth Force, of Dipro Research zoals het bedrijf in de officiële stukken wordt genoemd. Daarna zal ABN Amro twaalfeneenhalf miljoen gulden aan de familie overmaken. Twee weken na de begrafenis van Jan Sloot krijgt Pieper bij een notaris van CMS Derks Star Busmann in Hilversum uit handen van Ben en zijn moeder het apparaat overhandigd waarmee Sloot de demonstratie bij Pieper thuis had gegeven. Het gaat vergezeld van ander materiaal dat mogelijk met de vinding van doen heeft. Na weken duimendraaien kan Marius Abel eindelijk op zoek naar de broncode. Antibes Boekhoorn: 'Pieper had er al veel langer genoeg van om met een bijdehante keukenhandelaar en een aannemer te moeten onderhandelen. Mierop was immers de vertrouwensman van Sloot. Die deed niets zonder dat hij eerst Mierop had geraadpleegd. Pieper wilde terecht de weg vrij hebben om een professionele organisatie neer te zetten. Hij dreigde er anders mee op te houden.' Zaterdag 7 augustus 1999 zetten op het achterdek van Piepers zeiljacht in de haven van Antibes Boekhoorn, De Jong, Mierop en Pieper hun handtekening onder het contract dat de voormalige kroonprins volledige zeggenschap geeft over Fifth Force. 'Maar niet nadat ik er bij Roel op had aangedrongen om eindelijk de vierenhalf miljoen gulden aan mij te betalen voor een paar procent van de aandelen die ik hem had geleverd', zegt Boekhoorn. 'Hij was bepaald niet snel met het trekken van de portemonnee.' Geen vinding Volgens de expert Abel is bovendien het beeld van het demosysteem, dat volgens Mierop en Boekhoorn nog steeds bij Jan de Jong in Bloemendaal ligt, van mindere kwaliteit. In het kastje bevindt zich, in tegenstelling tot het apparaat dat mee naar Amerika ging, een harde schijf. 'We hebben het systeem niet opengemaakt, maar wel als zodanig kunnen analyseren', meldt de rapportage aan de aandeelhouders. 'Dit systeem bevat de vinding niet.' Een opmerkelijke conclusie. Het apparaatje werkt namelijk gewoon en kan 'als zodanig videostukken (via pre-selectie met chipcards) afspelen'. Sloot had inderdaad de avond voor de demo bij Pieper thuis een harde schijf in zijn vinding verwerkt. 'Als noodoplossing voor een kapotte chip', vertelt Ben Sloot. 'De schijf diende alleen als vervangende geheugen-capaciteit.' 'Dat betekent dus dat het systeem de vinding wel moest bevatten', zegt Mierop. 'Daar waren die avond bij Pieper vele mensen getuige van geweest. Ik vertrouwde die conclusie van Abel niet. Maar ik kon op geen enkele wijze controleren of het klopte. Ik had graag gezien dat ook het gerechtelijk laboratorium ernaar had gekeken. Het draaide hier om miljarden dollars.' Het bericht van Abel en Pieper slaat in als een bom. 'Over en weer werd er onmiddellijk met beschuldigende vingers gewezen', zegt Boekhoorn. 'Richting een paar Sloot-familie-leden en richting Bloemendaal.' Mierop: 'Een kwestie van logisch nadenken.' 'Absurd!' zegt Pieper. 'Ik had er alle belang bij dat de vinding boven water zou komen.' Overruled Het met Mierop vertrouwde WWS wordt vervangen door Control Risks uit Amsterdam, 'Ik was woedend', zegt Mierop. 'Maar formeel kon ik er niets meer aan doen. In Antibes hadden we immers de zeggenschap in handen van Pieper gegeven. Nu hadden we helemaal geen greep meer op de zaak.' 'Mierop werd door Pieper overruled', beaamt Boekhoorn. 'Pieper en De Jong waren erop gebrand dat Control Risks het onderzoek zou doen en ik zag toen geen reden daarover in discussie te gaan.' Maar de beslissing van de ceo drijft een wig tussen de aandeelhouders. Mierop en Mooijaart zien dat er een scenario wordt ontvouwen waar ze zelf geen enkele rol meer in spelen. Mierop somt op: 'De technische analyse van de vinding was volledig in handen van Piepers trouwste adjudant Marius Abel. Zelf had hij de teugels van het bedrijf stevig vastgegrepen'. Eerder had hij zelfs geëist dat de advocaat van Boekhoorn tegen ieders zin werd vervangen door Steven Schuit, een kerel die vooral uitblonk in het schrijven van gepeperde rekeningen. Tegen de tijd dat bekend werd dat de vinding zoek was, waren bijna alle posities binnen en rond The Fifth Force door Pieper ingenomen. Alleen Boekhoorn had op aandringen van de aandeelhouders nog een belangrijke plek in de raad van bestuur. Maar Boekhoorn durfde of wilde de confrontatie met Pieper niet aan. Toen werd mij ook nog eens de opsporing uit handen genomen. Ik kan niet anders concluderen: Roel Pieper is zo geraffineerd als de zee diep is.' Kluis Het wantrouwen jegens Pieper en zijn vertrouwelingen laait daardoor verder op. 'Tot op de dag van vandaag weet ik nog niet wat ze hebben meegenomen', vertelt Mierop. 'Er zijn ook geen rapporten van gemaakt.' Ook Control Risks vindt later mogelijk relevant technisch materiaal. Zoals de opdrachtgever heeft bepaald, wordt het materiaal allemaal bij de technisch verantwoordelijke Marius Abel ingeleverd. Maar niets van het materiaal wat later wordt gevonden en door de familie wordt ingeleverd bevat volgens Abel de broncode van de vinding. Zou Sloot dan zijn code mee het graf in hebben genomen? 'Hoogst onwaarschijnlijk', meent Mierop. 'Hij zou immers vier dagen na de presentatie de tienduizenden regels broncode bij de notaris inleveren. Die toets je niet even uit je blote hoofd op een zondag-middag in. Hij had de code klaarliggen. Dat heeft Sloot me een paar dagen voor zijn dood nog verteld.' Een andere mogelijkheid is dat Jan Sloot zijn vinding op een veiliger plek had gelegd. 'Die man was elke week een paar dagen "ergens naar toe'", zegt Pieper. 'Van zijn vrouw hoorde ik dan dat hij weg was. Niemand wist waarheen. Misschien had hij ergens een bergplaats. We weten het niet. Niemand weet het. Hij zei het ook vaak tegen ons: "Elke week leg ik ergens iets neer. In een kluis." Hij vertelde tegen iedereen dat hij al eens met de dood bedreigd was. Hij wilde zo zijn familie beschermen.' Sloot had ook meerdere malen aan alle betrokkenen laten weten dat hij over een kluis bij ABN Amro in Nieuwegein beschikte waarin hij de broncode bewaarde. Als de kluis in het bijzijn van Ben en de weduwe Sloot wordt geopend, blijkt die slechts informatie over enkele voorlopers van de vinding te bevatten. De broncode van het Sloot Digital Coding System blijft spoorloos. De afdeling 'corporate security' van ABN Amro controleert of er in de omgeving van Utrecht, Nieuwegein en Houten een bank is waar Sloot een kluis heeft. Nergens in de omgeving wordt een kluis gevonden. Control Risks gaat vervolgens alle gangen na van Sloot. De inhoud van zijn computer, elektronische agenda, mobiele telefoon en zijn auto met navigatiesysteem worden onderzocht. Alle relaties van de uitvinder worden benaderd, Mierop mag vertellen wat hij weet en ook de familieleden worden een voor een ondervraagd. 'We hebben honderdduizenden guldens aan het onderzoek uitgegeven', zegt Marcel Boekhoorn. 'Maar het heeft niets opgeleverd. Het apparaat dat we in de Valley mee hadden, is nooit teruggevonden. Wat ik ook nog steeds niet begrijp is dat de wiskundige en informaticus Pieper, die vaak met Sloot over de vinding heeft gesproken, altijd beweerd heeft een groot deel te snappen, terwijl hij nu niets meer kan produceren. Een ongelooflijk stukje Nederlandse techniek is zomaar van de aardbodem verdwenen. Ik kan het nog steeds met geloven. We zijn te goedkoop geweest. We hadden Sloot al in het begin zijn geld moeten geven en de broncode moeten opeisen. Dan waren we nu zeker op weg geweest.' Winterslaap Ook Annemarie en Johan Sloot worden genoemd als mogelijke bezitters. Wie zou er nog meer van Sloots dood geprofiteerd kunnen hebben? 'Pieper is door Control Risks over het hoofd gezien', zegt Leo Mierop. 'Iedereen is gehoord behalve de ceo. We hadden nooit moeten accepteren dat Pieper alleen het onderzoek in handen nam. Als iemand de gelegenheid heeft gehad om zich over de techniek te ontfermen en ook over de vereiste vermogens beschikte om die in te kapselen, dan is hij het. Pieper had de mogelijkheid om in de laatste vergadering die we als Fifth Force hadden, op 2 november 1999, de zaak op te helderen. Ik heb toen voorgesteld het Openbaar Ministerie erbij te betrekken. Maar Roel veegde het onderwerp onmiddellijk van tafel. Hij wilde er niet eens over discussiëren.' Ook het onderwerp autopsie bracht Mierop ter sprake en ook dat voorstel werd door Pieper afgeslagen, zegt Mierop. 'Er is in november gevraagd of het bedrijf een beslissing over autopsie wilde nemen', reageert Pieper. 'Ik heb gezegd dat we dat niet eens mochten. De vrouw van Sloot wilde het op dat moment ook niet. Hij was gewoon in haar armen gestorven.' Boekhoorn: 'Ik ben nog steeds benieuwd hoe die man is overleden. Opgraven was, om alle misverstanden uit de weg te ruimen, het beste geweest.' De sectie is nooit verricht, hoewel de familie later zelf het verzoek ertoe heeft gedaan. Pieper stelt voor om Fifth Force in een toestand van 'hibernation', oftewel winterslaap, te laten voortbestaan. De betrokkenen zijn moegestreden en hebben geen zin om nog meer geld te verliezen. Boekhoorn: 'De kosten gingen door, wie wilde na al die shit nog zijn centen blijven lappen? Roel had vier miljoen verloren, ik had zeven miljoen verloren, Leen en Leo hadden veel geld in rook zien opgaan en ook ABN Amro was meer dan een miljoen kwijt. Op een gegeven moment moet je je verlies nemen. Ik had bovendien andere deals, ik hoefde er niet van te leven.' De enige die er wel van moest gaan leven, leefde niet meer. De erven Sloot rekenen echter nog steeds op de miljoenen die door ABN Amro zouden worden overgemaakt als het materiaal aan Fifth Force (Dipro) zou zijn overgedragen. 'Voor zover wij weten hebben we de vinding van mijn vader overhandigd', zegt Ben Sloot. 'We hebben advocaat Jan Bouman ingeschakeld om daar een zaak van te maken. Bovendien hebben we hem gevraagd om de kwestie bij het Openbaar Ministerie aan te kaarten en het verzoek tot autopsie in te dienen. Maar tot op de dag van vandaag hebben we niets van hem mogen vernemen.' Bouman zou met de zaak van Sloot in zijn hand Pieper kunnen verplichten het bewijs te leveren dat de code echt niet is teruggevonden. Bouman: 'De zaak loopt nog. Ik ben inmiddels bij het OM geweest.' Bedreigd Jos van Rossem is een oude zakenpartner van Jan Sloot. Begin 1995 kwam de voormalige sigarettenautomaten-handelaar met een kapotte afstandsbediening de reparatiewinkel van Jan Sloot binnen. 'Ik raakte met Jan in gesprek en hij begon te vertellen', zegt Van Rossem. 'Jan had een reparatiedatabase ontwikkeld die ook al op zijn informatie-coderingstechnologie was gebaseerd. Ik zag goede mogelijkheden voor zijn techniek. Uiteindelijk ontwikkelden we drie plannen: de werkplaats uitbouwen, zijn reparatie-systeem aan de man brengen en zijn coderings-technologie ontwikkelen. Dat laatste is wat nu het Sloot Digital Coding System wordt genoemd. Dé uitvinding dus. Ik heb er miljoenen in geïnvesteerd.' Eind 1997 kwam het tot een breuk met Sloot. 'Het slorpte te veel geld op en er kwam niets uit. Het eind van mijn financiële draagkracht was nabij. Toen ik stopte met betalen was ik ook niet meer welkom bij Sloot.' Begin 1999 verneemt Van Rossem dat het opeens druk is in Sloots werkplaats. 'Dure auto's, mannen in strakke pakken, ik wist gelijk dat Sloot een paar nieuwe investeerders had aangetrokken. Maar ik heb het eerste patent op Sloots coderingstechnologie.' Van Rossem vist een met Oranje lint beplakt octrooi uit een envelop. 'Kijk', zegt hij. 'Octrooinummer 1005930. In april 1997 aangevraagd en in november 1998 goedgekeurd. Twee jaar eerder dan het patent van Sloot zelf.' Van Rossem bekijkt de activiteiten rond Sloot dan ook met argwaan. 'Hij heeft met mij een contract getekend dat de revenuen gedeeld worden. Samen met nog een investeerder die er later bijkwam, zouden we de opbrengsten eerlijk delen. Dat contract geldt nog steeds. Dus dat Fifth Force later met Sloot in zee is gegaan, is aanvechtbaar. Maar ik wilde met procederen wachten totdat Fifth Force een succes werd.' Maar Fifth Force is nog geen succes. En Jan Sloot is dood. 'Na de dood van Jan heb ik nog met Bickel en Boekhoorn gesproken. Ik vroeg tweeënhalf miljoen gulden om de kluis bij de notaris te openen en hun de beschikking over die gegevens te geven. Dat geld was alleen om mijn investering eruit te halen. Ik heb geen afstand gedaan van mijn recht op de vinding. Fifth Force had hoe dan ook met mij moeten delen. Bickel en Boekhoorn boden me een pakketje aandelen in hun bedrijf. Ze hadden geen geld meer. Dat vertrouwde ik niet.' Boekhoorn zegt ervan overtuigd geweest te zijn dat de broncode niet in de kluis lag. 'Wat er lag, lag er al sinds 1996. De techniek van Sloot was in de tussentijd veel verder ontwikkeld.' Na Sloots dood neemt Van Rossem enige malen contact op met de nabestaanden. 'Om te informeren hoe het met ze gesteld was', zegt hij. Betrokkenen denken dat hij andere motieven heeft. 'Mijn vader werd door de broer van Jos van Rossem met de dood bedreigd', zegt Ben Sloot. 'Hij wilde hem aansporen weer te gaan samenwerken.' Van Rossem vindt het een onsmakelijk verhaal. 'Mijn broer heeft dat nooit gedaan. Er was ook geen motief. Ik wilde alleen maar dat Fifth Force zou slagen. En als Fifth Force dat ook wil, zal het toch echt met mij zaken moeten doen.'
Featuring: Jan Sloot - Uitvinder Bron: Quote Januari/Februari 2001
|