Interview Eric Smit met Roel Pieper

Interview van Eric Smit met Roel Pieper 24 januari 2001, vanaf ca. 11.00 uur tot 12.50 uur.
		Locatie: Mollaan 1a, Bloemendaal

ES:	Sloot.
RP:	Wat wil je over Sloot weten?

ES:	Alles. In tegenstelling tot wat je me eerder hebt laten weten, is het een zeer boeiend verhaal.
RP:	Hahaha. Ik vind het echt niet boeiend. Wat vind je er boeiend aan? Dat die man overlijdt?

ES:	Dat is niet waar alles om draait. Het gaat voornamelijk om een uitvinding waarvan u het belang in eerdere gesprekken met Quote hebt gebagatelliseerd. Ik citeer: ‘Ik heb een stuk of zes van dit soort investeringen in portefeuille.’
RP:	Ik heb helemaal niets gebagatelliseerd, alleen het is nu veel minder waard.

ES:	Dat komt niet overeen met de beschrijvingen v/d uitvinding die ik onder ogen heb gehad. Een technologie die de sleutelcode van één film op een enkele kilobyte kan plaatsen loopt nog steeds jáááren op de huidige stand van de techniek uit. Een vinding kortom, die nog steeds ontzagwekkende bedragen waard is.
RP:	Ik denk dat die vinding nu nog wel wat waard is, maar in vergelijking met drie jaar geleden... ?

ES:	We praten nu over anderhalf jaar geleden, toen deze geschiedenis speelde. 11 juli 1999 overleed Sloot. Ik heb je begin mei 2000 gevraagd of je vlak na je vertrek bij Philips plannen had om zelf te gaan ondernemen. Dat ontkende je toen. De feiten wijzen uit dat je wel degelijk aan het ondernemen was geslagen. Je was - en je bent dat officieel nog steeds - de directeur van FifthForce. Je was bezig met 't opzetten van een onderneming waarvan jezelf directeur was.
RP:	Dat doe ik nu ook. Mijn hoofdactiviteit is investeren, dat heb ik ook tegen iedereen geroepen toen ik Philips verliet. Dat is geen geheim. Ik geloof dat ik in de 6 maanden na mijn vertrek twintig investeringen heb gedaan. In sommige gevallen ga je er dicht op zitten.

ES:	CEO van een startende onderneming zijn is toch iets anders dan ‘er dicht op zitten’ ?
RP:	Nee, dat vind ik niet.

ES:	Ook in het geval van een bedrijf met deze potentie? De waarderingen die je er toen zelf aan gaf, lopen in de honderden miljarden dollar.
RP:	Toentertijd, als het bedrijf door was gegaan, was het zeker veel waard geworden. Miljarden. Ik kan je niet zeggen of het er vijf, tien of twintig geweest zouden zijn. Maar het was een bedrijf met een potentieel van meer dan een miljard dollar. De technologie was zo fundamenteel dat het aan de basis van een industrie moet staan. In de geschiedenis zijn maar een paar voorbeelden aanwijsbaar waar dat is gebeurd. Je kan niet ineens een hele industrie vervangen. Als je die technologie nu zou moeten inbouwen, dan is die technologie veel minder waard en dus is het ook veel minder waard.

ES:	De technologie van de uitvinder Sloot kon, volgens de beschrijvingen die ik heb, met een faktor van 2 miljoen: 1 digitale informatie verkleinen - comprimeren als je wilt. In theorie blaas je daarmee de hele digitale industrie mee omver...
RP:	Het lijkt alsof je zegt dat ik het daar niet mee eens ben?

ES:	Nee, ik zeg alleen dat deze technologie van Sloot nog steeds een fenomenale potentie heeft en dat je eerder de omvang van de waarde van deze technologie hebt proberen te bagatelliseren.
RP:	Je bent twee dingen totaal vergeten. Echt, totaal vergeten. Ten eerste weet jij niet hoe moeilijk het is om technologie op de markt te brengen. Dat weet jij gewoon niet. Dat weet ik wel en dat weet jij niet. Het tweede punt is dat de technologie van Sloot nog niet gereed was. Dat heb ik je gezegd. Het is een piramide op zijn punt. Het onderste deel moet wel verdomd goed zijn, wil het de rest kunnen dragen. Het feit was dat het nog niet af was. Dan kan je zeggen dat het ontbrekende deel nu twintig procent van tien miljard is, of misschien is het de hele twintig miljard. Snap je? Dat ben je helemaal vergeten.

ES:	Het lijkt mij dat in het geval dat er een tipje van de sluier wordt opgelicht, wetende dat de technologie astronomische bedragen waard is, er voldoende aanleiding moet zijn om er naar te blijven zoeken? Zelfs al zou er een elementair deeltje zoek zijn?
RP:	Dat weet jij niet. Jij bent geen technicus. Jij weet niet hoe patenten werken...

ES:	Maar er is een patent...
RP:	Dat is een oud patent dat niet van toepassing is. Als je me de kans geeft daarop te reageren dan blijft er van jouw verhaal op deze punten niet veel over. Maar dan moet je me een faire kans geven en geen tendentieus verhaal opschrijven.

ES:	Ik heb je tweemaal gesproken en tot tweemaal toe om opening van zaken gevraagd. In beide gevallen wilde je niet op de zaak ingaan. Je hebt bovendien bij de andere personen van FifthForce erop aangedrongen niets naar buiten te lekken.
RP:	Natuurlijk niet. En weet je waarom niet? Ten eerste begrijpen die mensen helemaal niets van de technologie. He-le-maal niets. Ze begrijpen dat het misschien iets had kunnen worden... als we echt moeten gaan praten over hoe technologie werkt, hoe het op de markt moet worden gebracht en hoe je producten maakt... het is net zo als in de biotech. Als je tachtig procent van het DNA in kaart kan brengen, dan heb je nog niks. Je hebt honderd procent nodig. De resterende tien of twintig vertegenwoordigen dus eigenlijk de gehele waarde. En wat die mensen niet begrijpen is technologie. Dus ga mij nou niet vertellen dat die mensen, die daar heel positief mee bezig zijn geweest, nu jouw enige technische wapens zijn...

ES:	Snap je de technologie zelf wel? Je bent vele malen bij Jan Sloot op bezoek geweest en daar zijn systeem van dichtbij bekeken. Je hebt uitvoerig met Sloot over zijn vinding gesproken en toch kun je later niets reproduceren. Het is weg.
RP:	Ik weet precies wat er met de technologie aan de hand is. Ik weet precies hoe het werkt.

ES	Dus een technologie waarvan je zelf ooit hebt beweerd dat het honderd miljard dollar waard kon worden, is ondanks je precieze kennis ervan verdwenen?
RP:	De reden waarom Sloot zijn patent niet kon aanvragen, was omdat het nog niet klaar was. Daar zijn heel uitgebreide technische rapporten over. Die heeft niemand, die heb ik.

ES:	Dat is merkwaardig. Je bent slechts voor een klein deel aandeelhouder en je bezit als enige die technische rapporten over de uitvinding van Jan Sloot?
RP:	We hebben toentertijd met deze rapporten in de hand besloten dat als de broncode er niet is - hoe treurig dat ook moge zijn...

ES:	Maar niemand heeft die rapporten gezien.
RP:	Natuurlijk wel, die heb ik voorgelezen aan iedereen. Wat denk jij nou?

ES:	Voorgelezen?
RP:	Absoluut! Daar zijn getuigen van en daar zijn documenten van.

ES:	Maar lang niet alle aandeelhouders hebben die technische rapporten onder ogen gehad.
RP:	Er zijn genoeg mensen die het hebben gezien en iedereen heeft het gehoord. Maar als jij het zo wilt spelen... ik heb nooit een faire kans gehad.

ES:	Ik heb je tot tweemaal toe verzocht het verhaal van de uitvinder te vertellen. Je wilde me niet eens de naam van de man geven...
RP:	Dat is gewoon gelogen. Dat is keihard gelogen. Die keren dat we hebben gesproken heb je mij die kans niet gegeven.

ES:	Jawel hoor. Je wist dat ik ermee bezig was. Ik heb je de gelegenheid geboden om opening van zaken te geven. Bovendien, op de vraag wanneer je voor het eerst met die bewuste vinding van Sloot in contact bent gekomen antwoordde je: ‘Nadat ik bij Philips weg was.’ De feiten wijzen uit dat die uitspraak van je een leugen is.
RP:	Ja, ik heb het (de vinding van Sloot ES) aan Philips voorgesteld. Natuurlijk, als lid van de Raad van Bestuur stel je dat wel voor. Daar heb ik ook documenten van. Ik ben niet stom. Dus alle documenten dat Philips het heeft afgewezen heb ik. Dus als we het hard gaan spelen...

ES:	We hoeven het niet gelijk hard te spelen, maar misschien is het handig dat je openheid van zaken geeft.
RP:	Maar je geeft me die kans niet.

ES:	Ik heb je die kans wel geboden.
RP:	Ga toch weg alsjeblieft. We hebben hier een gesprek gehad op het niveau van... ja het was iets, kunnen we erover praten, je hebt me niet gezegd: Roel, hier heb ik opmerking één, wat vind je ervan? Ik heb hier opmerking twee... dat bedoel ik met fair play.

ES:	Op 17 maart 1999 heb je in de Picus kistenfabrieken de hand geschud met de aandeelhouders van Dipro. Dat is ruim voordat je aankondigt bij Philips te vertrekken. Je spreekt op dat moment af om CEO te worden van Dipro.
RP:	Het was een investering.

ES:	Dat is dan een probleem, want dat is niet overeenkomstig de uitspraken van de andere aandeelhouders en niet overeenkomstig de documenten die ik in mijn bezit heb.
RP:	Ik beschik over documenten die dat tegenspreken.

ES:	En ik heb documenten gezien die de uitspraken van de aandeelhouders in mijn verhaal ondersteunen.
RP:	Ik heb documenten waar handtekeningen onder staan. Heb jij die ook?

ES:	Ik heb je gevraagd wanneer je voor het eerst met de uitvinding van Sloot te maken kreeg. Je antwoordde dat je pas na het vertrek bij Philips daar mee te maken had gekregen.
RP:	Ik heb me na mijn Philips-periode actief met deze vinding bezig gehouden.

ES:	Ook tijdens je Philips-periode.
RP:	Als investeerder. Dat is correct. Daar zijn getuigen van en daar heb ik documenten van.

ES:	Het betrof een vinding die eigenlijk Philips werd aangeboden en jij, in je functie als directielid van Philips, op 4 maart 1999 voor het eerst aanschouwt.
RP:	En door Philips wordt afgewezen.

ES:	Jij bent op dat moment lid van de directie van Philips...
RP:	Waarom denk je dat ik er ben weggegaan? Omdat ik er niets doorheen kreeg.

ES:	Je bent ‘tweede man’ van Philips en een wetenschapper van Philips Research - dat onder jouw verantwoording valt. En je maakt de beslissing om niet met de vinding van de eeuw door te gaan? Je liet je dus door een wetenschapper van Natlab ‘overrulen’?
RP:	Ik heb zelfs met Boonstra gesproken. Die kun je er ook bijhalen. En hebben het met Boonstra samen besproken. We zeiden: we hebben een situatie en 't klinkt heel bijzonder. Ik weet niet wat ik ermee moet want Philips Research wil er niet aan. Toen hebben we samen besloten; als Philips Research er niet aan wil, dan wordt het niks. Dan wordt 't vechten tegen de bierkaai, want zo is Philips, ja vechten tegen de bierkaai. Dat moet je niet doen. Houd het in de gaten, want als het wat wordt, dan kunnen we er altijd nog naar kijken. Dus, was dit een uitvinding die wat waard was? Tuurlijk...

ES:	Je hebt zelfs gezegd dat het de uitvinding van de eeuw was...
RP:	Als het waar was...

ES:	Nu moet ik je even op je eigen woorden aan het begin van dit gesprek wijzen. Je zei schouderophalend: ‘Wat is daar nou interessant aan?’ Mij dunkt dat de uitvinding van de eeuw wel boeiend is. Kennelijk heb je een reden om het te bagatelliseren. Daar worden journalisten nieuwsgierig van...
RP:	Luister eens... als jij in detail wilt weten welke delen van de uitvinding werken en welke niet, dan zal je, hand op mijn hart, begrijpen - herinner je het DNA voorbeeld - dat als jij 20 procent niet hebt, je alleen maar een heel mooi plan hebt dat niet afgemaakt kan worden. En als je de broncode niet vindt, kun je het niet afmaken. Dan heb je tachtig procent van iets dat je niet kunt afmaken. Niks dus. Als je wilt kunnen we tot in detail op die technologie ingaan... dan haal ik de mensen van Sun Microsystems erbij.

ES:	Graag.
RP:	Dan moet je me wel die kans geven. Geef me die kans. Tot nu toe is het geen fair play geweest. Dit is een schop onder de gordel.

ES:	Ik zie het anders. Ik heb je gevraagd om over deze zaak te vertellen, je wist dat ik ermee bezig was. Sterker, je hebt me nog hier in Bloemendaal uitgenodigd en mij verzocht om het verhaal met nuance te bekijken. Tijdens die ontmoeting heb je mij ook aangeboden om het verhaal te laten rusten om een aantal andere verhalen met je te doen. Strikt genomen heb je me toen een ruilhandeltje aangeboden. Je liet me in dat gesprek keer op keer weten dat de geschiedenis niets voorstelde. Mogelijk heb ik geen verstand van techniek, maar jij toont hier aan geen verstand van journalistiek te hebben. Dit is overduidelijk een verhaal zonder weerga. In alle opzichten is er nauwelijks een unieker zakenverhaal denkbaar.
RP:	Nu dat verhaal naar buiten komt, is het natuurlijk een interessant verhaal. De reden dat ik het niet naar buiten wilde hebben, is dat ik een afspraak heb met dezelfde mensen die jij nu hebt gesproken. Diezelfde mensen hebben afgesproken in naam van de familie niet meer over deze zaak te spreken. Daar zijn notulen van. Ik houd me aan de afspraak. Dat zijn de spelregels.

ES:	Ik heb me de vrijheid veroorloofd om zoveel mogelijk gegevens en getuigen te verzamelen over een verhaal waar jij overduidelijk geen belang bij hebt dat het naar buiten komt.
RP:	Ik heb helemaal geen belang, ik heb me aan mijn eigen afspraken te houden. Die hebben die andere mensen geschonden, ik niet. En Marcel Boekhoorn en ik hebben die afspraak wel proberen te houden. In hoeverre hij dat precies gedaan heeft kan ik niet zeggen. Ik weet wel dat ik het heb gedaan. En ik weet dat drie andere aandeelhouders zich ook aan die afspraak hebben gehouden.

ES:	Wat is er na het overlijden van Jan Sloot allemaal gebeurd?
RP:	We hebben met ons allen ontzettend ons best gedaan om er het beste van te maken. We hebben samen met de ABN in kluizen gezocht, god mag weten wat we gedaan hebben. De lijst van dingen die we samen hebben geprobeerd te doen, de opdrachten die Marcel tot uit den treure aan detectives gaf. We hebben samen met de familie geprobeerd die zaak te vinden. We hebben wel drie maanden gezocht. Dat kostte erg veel geld.

ES:	Het ging ook om veel geld.
RP:	Dus blijf je maar gaan. Maar op een gegeven moment houdt het op. Zelfs de familie Sloot was het daarmee eens, ook zij zagen 't niet meer zitten: ‘Dit is niks, het wordt niks, we hebben zelfs geen voelertje van een idee'.

ES:	Er zijn meerdere zaken gevonden. Die zijn allemaal bij jullie (Marius Abel - Jan de Jong) afgeleverd...
RP:	Ook daar bestaan rapporten van.

ES:	Waarom hebben dan niet alle aandeelhouders die technische rapporten mogen inzien?
RP:	Waarom dat is? Volgens mijn zijn ze gewoon als deel van de aandeelhoudersvergadering gedeponeerd.

ES:	Niet alle aandeelhouders hebben die rapporten ontvangen, zelfs de familie Sloot niet.
RP:	Daar kunnen we gewoon over praten.

ES:	Dat is toch een merkwaardige gang van zaken. Zo’n specialistisch rapport waarbij het gaat om de afwikkeling van iets...
RP:	We hebben het toch keurig netjes voorgelezen?

ES:	Je hebt dat ongetwijfeld lijvige rapport op een aandeelhoudersvergadering voorgelezen?
RP:	Een heel kort samenvattend rapport van de mensen in Californië die daarin duidelijk maken dat er bepaalde dingen waren en bepaalde dingen weer niet. En als we geen broncode hebben kunnen we de brug niet sluiten, dan wordt het niks.

ES:	Met de mensen in Californië bedoel je onder andere Marius Abel?
RP:	Ja.

ES:	Alleen Marius Abel of ook nog andere mensen?
RP:	Marius Abel heeft ook nog met andere mensen samengewerkt. Maar dat rapport dat werd voorgelezen is bewust redelijk simpel gehouden. Je kan niet alle details geven. We hebben gezien wat er uit de zogenaamde kluis kwam, dat is ook netjes opgeschreven, dat hebben we onderzocht. Het is ook geen geheim wat er wel of niet is gevonden. We hebben alles onderzocht en wat hebben we nu en wat hebben we nu niet? That’s it. En denk maar niet dat ik daar niet teleurgesteld om ben.

ES:	Dat is wel te hopen.
RP:	Haha, denk je dat nou echt?

ES:	Het gaat in potentie om een Nederlands Microsoft...
RP:	Het was een mooie uitvinding die zeker heel veel mensen de kop om had kunnen draaien. Van: wat is dat nou. Dat hebben we ook bij Kleiner Perkins neergelegd. Die zeiden... als je dit kan waarmaken... perfect. Maar als je het niet kan waarmaken, dan heb je het niet. Ik verwijs weer even naar het voorbeeld van de DNA structuur. Als je het niet hebt, dan heb je het niet.

ES:	Bedoel je dat de uitvinding niet werkt?
RP:	Nee, dat wat er is, werkt. Maar dat stukje dat niet af was... Daarom heeft het ook geen patent... Dat stukje is het onderdeel dat het echt in bedrijf brengt in een netwerk. Hij kon een stukje laten zien - ‘proven concept’ - maar...

ES:	Sloot kon video, audio en data versleutelen?
RP:	Maar hij kon het niet versturen op een netwerk, daar zat het probleem.

ES:	Maar een sleutelcode zoals Sloot die kon maken, kun je toch gewoon over een netwerk versturen?
RP:	Maar daar ging het niet om, je moest de database versturen en dat lukte hem niet.

ES:	Maar een database kun je ook als een stuk electronica op de markt brengen, verpakt als een soort settopbox.
RP:	Nu gaan we er even te diep op in. Daar kunnen we beter een andere keer verder over praten, maar dan wel op basis van fair play.

ES:	Daarover hebben we kennelijk andere meningen.
RP:	Één van de dingen die je een beetje mist is... ik heb mijn hele Philips-tijd gewoon door geïnvesteerd in allerlei bedrijven. Boonstra wist dat. Ik ben daar altijd helemaal open over geweest. Ik ben ook bij Computer Associates in de board gegaan gedurende mijn Philips-tijd. Ik wil niet zeggen dat iedereen dat leuk vond, maar in deze markt moet je gewoon met al dat soort dingen bezig zijn. En als investeerder heb ik een enorme reeks van activiteiten opgebouwd en zo rende ik ook tegen meneer Boekhoorn aan.

ES:	Precies. Om even naar die situatie terug te keren... Je laat de schijn op je dat je dubbele belangen hebt. Ik duid de datum: 17 maart 1999. Picus Kistenfabrieken in Eindhoven. De verschillende gebeurtenissen die zich daar afspelen, mogen zonder meer als merkwaardig worden omschreven. Je komt daar met twee Natlab wetenschappers...
RP:	Ik heb ze proberen te overtuigen, maar ze wilden niet. Je kan geen koe door een deur heen drukken. Ze hebben een vernietigend rapport geschreven, ze zeiden dat ze nog wel een keertje met me mee wilden...

ES:	Had je toen - begin maart 1999 - al problemen met Boonstra?
RP:	Laten we het zo zeggen, Boonstra en ik hadden afgesproken wat het einde zou zijn, snap je?

ES:	Nee, niet helemaal. Wat voor einde, wanneer?
RP:	De beslissing waar het allemaal om ging - dat weet iedereen - de beslissing waar uiteindelijk mijn frustratie zat, betrof de settopbox. Dat was in februari. Dus... dus dat voorbeeld dat jij net noemt, daar hadden die mensen al twee keer naar gekeken. Ik had die mensen nog een keer gezegd: ‘Jongens, kijk er nog eens naar, want zo dom kan het natuurlijk niet zijn.’ Dus zij hebben dat rapport aan mij geschreven - ik heb het nog - en daarin stond dat het (de vinding van Jan Sloot ES) helemaal niet mogelijk was. Het kon helemaal niet. Toen hebben we het toch nog een keer bekeken (in de Picus Kistenfabrieken ES) en ook toen luidde de conclusie: het kan helemaal niet. Dan blijft er voor mij niet veel meer over. Dus ik rijd weg... en Boekhoorn had er al geld in zitten... dus we rijden daar weg... ik zeg tegen die Philips-mensen dat ik het jammer vond. Ik heb gezegd dat het me teleurstelde dat ik 't niet voor elkaar kon krijgen. Toen belde Boekhoorn me op met de vraag of ik er niet privé in wilde investeren. ‘Kun jij ons niet helpen,’ vroeg hij. ‘Als Philips er niet mee doorgaat, dan kan jij er wel wat mee doen. Jij hebt zulke goede contacten in Californië en weet ik al niet waar.’ Ik vroeg hem wat hij bedoelde. ‘Leg het me eens uit. Kom maar op, wat wil je met me doen?’ En dat kwam toen in 't investeringsgesprek naar voren. Vraag het Boekhoorn maar. Dus op dat moment heb ik mijn plicht naar Philips gedaan. Ik heb die jongens gevraagd naar schriftelijke rapporten, ik heb ze wel drie keer gevraagd of ze er alsjeblieft goed naar wilden kijken... en ja... zelfs in die meeting zeiden ze nog: ‘Dit geloven we niet.’ Ja, dan is een meeting snel voorbij.

ES:	Dat begrijp ik. Maar gezien je positie binnen Philips en gezien de afspraak die je dan al kennelijk met Boonstra hebt gemaakt, hoef je het helemaal niet zo erg te vinden dat deze wetenschappers het voorstel afkeuren. Je gaat toch weg bij Philips...
RP:	Dat kan je nu wel insinueren...

ES:	Het is een scenario dat absoluut mogelijk is. Er is een motief.
RP:	Dat geef ik toe, het is een scenario dat absoluut mogelijk is. Maar het feit dat ik die mensen daar herhaaldelijk naartoe breng en dat ik ze ook schriftelijk vraag wat ze bedoelen... ik ben ook geen patentenexpert...laten we dat even voorop stellen. Dus ik zeg tegen ze... ik was namelijk hoofd Philips Research, ja dat ook nog...

ES:	Dat bedoel ik inderdaad. Je had tegen de heren wetenschappers kunnen zeggen dat hun oordeel voor kennis werd aangenomen. Je had er desondanks mee door kunnen gaan, je was toch de verantwoordelijke persoon?
RP:	Dan weet je niet hoe Philips werkt, maar goed. Daarom heb ik dat specifieke punt met Boonstra overlegd. Ik heb tegen Cor gezegd dar we misschien een mooie uitvinding hadden, maar ik heb gezegd dat ik niet wist wat ik er mee moest omdat Philips Reseach er niet aan wilde... vechten tegen de bierkaai, niet doen...

ES:	Er zijn een aantal aandeelhouders - Boekhoorn, Mierop, Ben Sloot - die beweren dat de situatie in de Picus Kistenfabrieken al lang van te voren zo was afgesproken. Je zou je van de wetenschappers ontdoen en onmiddellijk terug komen. Je hebt die middag (sic) nog met elkaar de hand geschud en je bent mondeling overeengekomen dat je CEO zou worden van Dipro.
RP:	Dat ik ben teruggekomen is omdat Marcel Boekhoorn mij had gebeld. Dat was zijn actie naar mij toe. ‘Roel, kun je ons komen helpen?’ En ik zou terug gaan naar Amsterdam, het was dus logisch dat ik eerst weer naar de Picus Kistenfabrieken zou komen. Hij belde mij gelijk na die meeting. Ik vroeg hem wat hij nou bedoelde. Hij zei: ‘Het is duidelijk dat Philips er niet mee doorgaat.’ Ik vroeg wat hij wilde. ‘Jij hebt zulke goede contacten in Californië,’ zei hij. ‘Kun je ons niet op weg helpen?’ Nou, daar konden we best even over praten.

ES:	Je ontkent dus dat er van opzet sprake was?
RP:	Absoluut niet, absoluut niet... vraag het Boekhoorn maar. Heb je Boekhoorn hierover gesproken?

ES:	Ik heb in elk geval voldoende informatie verzameld om de gebeurtenissen te kunnen staven. Je spreekt de gebeurtenissen ook niet tegen, je ontkent alleen dat er sprake was van opzet.
RP:	Ik heb de researchers gevraagd om hun huiswerk te doen. Ze hebben alle mogelijke patenten erop nagekeken. Er waren nauwelijks indicaties dat er iets anders was. Toen moesten we er voor zorgen dat er een cleanroom demonstratie kon komen. Een demo waar niet over de technologie gesproken wordt. Alleen een demo dus waar geen overdracht plaats vindt.

ES:	Jan Sloot was toch bang dat ze bij Philips eventueel in zijn vinding konden kijken?
RP:	Die man was totaal paranoïde. Ook naar mij, ook naar Boekhoorn. Naar iedereen, dus dat is geen punt.

ES:	Behalve naar de keukenhandelaar Leo Mierop.
RP:	Njaa, nou... die man was zoveel slimmer dan Leo Mierop. Hij kreeg precies van hem gedaan wat hij wilde. Hij dacht dat Leo het toch niet snapte, zo van ‘daar heb ik een goede aan.’ Dus die cleanroom in die fabriek van Marcel, zo is dat toen gedaan. Maar die jongens van Philips waren zo negatief, van te voren al... dan kan je lid van de Raad van Bestuur zijn maar dan moet je het gewoon niet doen.

ES:	Het essentiële verschil van interpretatie tussen de mensen die ik heb gesproken en jou is dat zij zeggen dat er van opzet sprake was. Alles was al lang en breed van te voren bekokstoofd.
RP:	Ze hadden misschien zelf gedacht dat dat kon. Kijk, want ik ben wel zo eerlijk dat ik ook in die meeting al heb gezegd - dus ook tegen de Philips-jongens - dat ik het heel jammer vond. Ik vond het heel erg jammer, want ik wilde ermee door. Voor Philips. Want waarom wilde Philips er nou niet mee doorgaan? Die jongens waren spijkerhard hoor. Als ik die rapporten bekijk, het was bijna beledigend naar vriend Sloot toe.

ES:	Eigenlijk snapten die jongens er geen barst van.
RP:	Abs... ik zeg niet dat ze het niet snapten. Ze wilden er gewoon niet aan. Ze zeiden dat het gewoon niet mogelijk was, dus ik zei dat ik dat heel jammer vond. Heel oprecht.

ES:	‘Heel oprecht’: ik twijfel daaraan. Je had geen enkele motivatie om met je vuist op tafel te slaan en de vinding bij Philips binnen te loodsen. Want laten we concluderen dat op dat moment je vertrek al vast stond, dat heb je me zo-even nog verteld.
RP:	Maar ik heb ook...om even zuiver te zijn...ik heb het idee herhaaldelijk besproken.

ES:	Ook met Boonstra zei je...
RP:	Ik heb met Cor besproken dat we een vinding hadden, dat we er met reseach achteraan zaten maar dat ze er niet aan wilden.

ES:	Je hebt met Boonstra in detail over de vinding gesproken?
RP:	Nee, ik heb gezegd: dit is nu typisch zo’n situatie... Want we waren op dat moment allebei gefrustreerd dat we bepaalde dingen er niet doorheen konden krijgen. Wat doe je nou in zo’n situatie? Ga je tegen Philips Research in of laat je het liggen? Hij zei: ‘Nou ik zou het laten liggen.’

ES:	Dat Philips Reseach zelfs jou dwars kan liggen...
RP:	Iedereen. Je kunt niet om Philips Reseach heen.

ES:	Machtige technocraten.
RP:	Dat moge duidelijk zijn. Als je ooit eens naar Philips gekeken hebt... dat Philips Research, als je iets wilt binnen Philips en je hebt ze tegen je, nou kijk dan maar uit, dan heb je een korte carrière. En daarom, nogmaals, de verantwoordelijkheid is, je moet het keurig netjes doen. Ik heb 't ook met Ad Huizer (Hoofd Philips Research ES) besproken. Ik heb hem gezegd dat ik het heel interessant vond, ik wilde er graag naar kijken. Ik heb toen een aantal mensen van hem gehad die met mij een aantal sessies hebben bijgewoond.

ES:	De wetenschappers van Philips zeggen overigens dat jij de beslissing hebt genomen om de vinding van Sloot af te wijzen.
RP:	Ja, logisch, dat zal ik aan hun overlaten. Ik was verantwoordelijk voor Philips Research.

ES:	Ga je wat ondernemen tegen de heren - Boekhoorn, Mierop, Sloot junior - die melding maakten van een opzetje? Ze maken je het leven wel erg moeilijk.
RP:	Ik weet eigenlijk niet wat ze hebben gezegd. Ik heb je verhaal nog helemaal niet gelezen. Marcel en ik zijn de zakenmensen geweest en die andere jongens zijn emotioneel verbonden... Dus Marcel die belt mij en wat Marcel ondertussen aan hen heeft verteld, dat weet ik natuurlijk niet. Wat hij voor die meeting, na die meeting gezegd heeft, kan ik niet weten. Dat moet je Marcel vragen. Marcel die belt mij in elk geval na die meeting met de vraag of ik hem niet kan helpen. Hij had ook al daarvoor al gevraagd of ik hem niet kon helpen.

ES:	Marcel Boekhoorn heeft die andere heren van verkeerde informatie voorzien?
RP:	Het punt is, Marcel en ik waren min of meer, in jouw woorden, de directie.

ES:	Ik citeer alleen uitspraken van betrokkenen en relevante documenten.
RP:	Dan was Marcel ook directie, maar dat waren we natuurlijk niet. Maar ik zat in die tijd in de directie van wel acht bedrijven. Als investeerder ga je er soms wel eens bovenop zitten.

ES:	Het ceo’schap heeft wel een andere betekenis dan deel uitmaken van een Raad van Commissarissen.
RP:	Nee, nee. Dat bedoel ik ook niet. Ik bedoel actief met een bedrijf bezig zijn en in meerdere bedrijven tegelijkertijd.

ES:	Noem een enkele voorbeelden.
RP:	Quokka Sports.

ES:	Daar zat je in de directie? Vanaf wanneer?
RP:	Ik kan je daarvan een keurig lijstje geven. Maar het feit dat Marcel en ik een andere rol speelden, is een belangrijk punt. Wij waren ook later in het verhaal gekomen en weet ik wat zij toen al met elkaar hadden besproken. Marcel en ik zaten op een wat grotere afstand. En ik nog iets meer. Want ik was natuurlijk een beetje die grote meneer waar ze niet precies van wisten wat er nu mee moesten.

ES:	Er wordt door de familie Sloot en Leo Mierop melding gemaakt dat het kastje op de tweede trip naar de Valley werd geforceerd. Dat gebeurde toen Marcel Boekhoorn al was vertrokken.
RP:	Nee, ik ging eerder naar huis.

ES:	Jij ging eerder? Dat is een essentieel punt, de anderen beweren dat jij later terugkwam in Nederland.
RP:	Dat zal dan wel zo zijn.

ES:	Waar het om gaat, is dat Jan Sloot ziet dat iemand zijn vinding heeft proberen te openen.
RP:	Dat weet ik niet. Maar het is niet open geweest. Die man zag overal stieren en koeien in de wei staan, hij zag spoken en geesten. We hebben daarna nog meer mensen naar die technologie laten kijken. Maar het was niet af. En wat niet compleet is, is niet compleet. Anyway, het was een trieste zaak, een bizarre zaak. Ik heb 't naar mijn goede geweten gespeeld, perfect gespeeld. Op een juiste manier bij Philips, ik heb alle paden bewandeld.

Interview van Eric Smit met Roel Pieper