|
Alles wat u wilde weten over comprimeren
(maar nooit durfde te vragen)
Inleiding tot de informatietheorie voor investeerders
Voorwoord
In de zomer van 1999 hoorde ik op de radio het nieuws dat de
uitvinder Jan Sloot was overleden. Het geheim van zijn geniale
datacompressietechniek nam hij mee in zijn graf. Dit nieuws gaf
direct een deuk in mijn Oranje-gevoel. Had Nederland eindelijk
weer eens kunnen schitteren op het wereldtoneel met nota bene
een fantastische IT-vinding, legt de uitvinder plotseling het loodje.
Uit de informatie die in de maanden daarna in de media
doorsijpelde kreeg ik steeds meer de indruk dat we hier echt een
geweldige kans hadden gemist. Immers, met onze nationale high-
tech celebrity Roel Pieper aan het roer van de firma die de vinding
zou uitbaten, kon het niet anders of ons land was een echte
player in de internationale ICT-wereld geworden.
Het is eind 1999 en de wereld is volledig in de ban van internet en
IT. In Amerika worden dagelijks nieuwe internetbedrijven naar de
beurs gebracht. Grote IT-legendes als Larry Ellison, Scott McNealy
en Bill Gates zijn niet van het TV-scherm te branden. In Nederland
is weliswaar net als in alle andere westerse landen de
beursgekte uitgebroken, maar een echt aansprekende high-tech
beursintroductie heeft er nog niet plaatsgevonden. Net bekomen
van de deconfiture van het Veluwse softwarebedrijf Baan, is het
de vooravond van beursintroducties als World Online en
Newconomy. Veel beleggers hebben nog een wild ritje door de
polder voor de boeg.
De impact van de claim om een speelfilm van negentig minuten
op een chipcard te kunnen zetten was mij in 1999 al gelijk duide-
lijk. Het was in die tijd al een hele klus om een speelfilm met een
beetje redelijke kwaliteit op een CD-ROM te krijgen. Laat staan te
comprimeren tot slechts 1000 Bytes, grofweg een verkleinings-
factor van een miljoen. Als dat toch eens waar was!
Pas 5 jaar later lees ik in het boek De Broncode van Eric Smit het
hele verhaal. Ik word heen en weer geslingerd tussen geloof en
ongeloof. Zou het algoritme bestaan of niet? Wat zat er nou
eigenlijk in dat geheimzinnige kastje? Is het fundamenteel
eigenlijk wel mogelijk om eindeloos te comprimeren?
Als zoon van een radioamateur ben ik opgegroeid in een milieu
van radiofanaten en elektronicafreaks. Ik heb met eigen ogen
2
gezien dat sommige van deze lieden blind een zender-ontvanger
in elkaar konden solderen. Deze technische helden uit mijn jeugd
bezaten een mengeling van een ongelooflijke hoeveelheid prak-
tische kennis gecombineerd met een goede theoretische onder-
grond. En waren in staat om letterlijk alles werkend aan elkaar te
knopen of om te bouwen. Dat een begaafde TV-reparateur als Jan
Sloot in staat was om een kastje te bouwen dat 16 speelfilms
tegelijk afspeelde verbaasde mij dan ook niet. Maar had het iets te
maken met compressie? Stond er werkelijk een keycode op de
chipkaart die werd gedecodeerd tot een complete speelfilm,
kortom was het geniaal of gewoon oplichting? In het boek van
Eric Smit worden vele vragen beantwoord. Mijn twijfels of er
theoretisch iets mis is met de claims van Jan Sloot bleven echter
bestaan.
Gefascineerd door het verhaal over deze uitvinder begon ik te
grasduinen op internet. Veel forums stonden vol met complot-
theorieën, beschuldigingen en onsamenhangende betogen.
Veel wijzer werd ik er niet van.
Op de serieuze forums werd veel gespeculeerd, maar ook hier was
het niveau niet om over naar huis te schrijven. Informatie uit het
boek werd eindeloos herkauwd zonder nieuwe gezichtspunten toe
te voegen. De enige manier om echt wijzer te worden was om in
de studieboeken te duiken en me in de informatietheorie te
verdiepen.
Aangezien er na 1999 in Amerika en Australië opnieuw “uitvin-
ders” opdoken, welke geld ophaalden met vergelijkbare verhalen,
blijkt dat investeerders en beleggers nog steeds gevoelig zijn voor
de verleidingen van dergelijke claims. Een kleine nascholing in de
informatietheorie kan u dus wellicht geld besparen. Het onder-
schrift “inleiding tot de informatietheorie voor investeerders”
dient niet al te serieus genomen te worden. Dit boekje is bedoeld
voor iedereen die geïnteresseerd is in het verwerken en
comprimeren van informatie. En mocht u een nieuwe uitvinder
van super-compressie tegen het lijf lopen, dan heeft u in elk geval
volop gespreksstof.
Rombout Kerstens
3
Inleiding
Energie kan niet verloren gaan noch kan het uit het niets ontstaan.
Eerste wet van de thermodynamica
Een perpetuum mobile (Latijn: eeuwig bewegend) is een hypo-
thetische machine die in staat is om energie op te wekken uit niets.
De thermodynamica heeft al meer dan een eeuw geleden de
onmogelijkheid hiervan aangetoond. Patenten op een perpetuum
mobile worden niet verleend.
Gevolg van de eerste wet van de thermodynamica
Informatiemaatschappij
De rol van informatie wordt in onze maatschappij steeds
belangrijker. Op alle niveaus binnen de samenleving hebben
systemen hun intrede gedaan die informatie opslaan, trans-
porteren en beveiligen. Digitale en analoge informatie, vastgelegd
in signalen of symbolen. Van telefoongesprekken tot televisie en
van boeken tot internet. Aan de basis van deze ontwikkelingen
staat de informatietheorie. Pas de afgelopen 20 jaar kon deze
theorie worden vertaald naar de praktijk door de geweldige
vooruitgang van de informatietechnologie. De opkomst van steeds
snellere en krachtiger computers heeft er voor gezorgd dat de
denkbeelden van de grondleggers van de informatietheorie ook in
het dagelijks leven zichtbaar werden. Zonder hen waren zaken als
internet, mobiele telefonie en kantoorautomatisering nu
ondenkbaar geweest.
Informatietheorie
Toen investeerder Marcel Boekhoorn warm gemaakt moest
worden voor de uitvinding van Jan Sloot gebeurde dat met de
ronkende slogan: “Deze vinding is de brandstofloze motor van de
ICT-wereld”. Bewust of onbewust bevatte deze sales pitch zowel
een aanmoediging als een waarschuwing. Inderdaad zou het
comprimeren van een speelfilm tot 1 kilobyte een technologische
revolutie veroorzaken. Aan de andere kant: hoeveel ‘uitvinders’
hadden al niet het evangelie van de brandstofloze motor gepre-
dikt? En toch moeten we nog elke dag onze auto voltanken. En er
is nog een overeenkomst tussen fabelachtige compressietechniek
en de brandstofloze motor. Namelijk die tussen de informatie-
theorie en de thermodynamica. Thermodynamische systemen
(bijvoorbeeld een stoommachine of een automotor) en informatie
blijken in hun wiskundige basisprincipes meer met elkaar te
4
maken te hebben dan je op het eerste gezicht zou denken. Helaas
is de informatietheorie, net als de thermodynamica, geen lichte
kost. Menig technisch student gaat met lood in de schoenen naar
deze tentamens. Toch is een beter begrip van de informatietheorie
zeer behulpzaam bij het oplossen van de raadsels rondom het
dossier Jan Sloot. Ook wordt dan duidelijker hoe zelfs begaafde
technici ‘in de ban van Jan Sloot’ konden raken.
Uitvinder Jan Sloot stierf op 11 juli 1999 thuis in zijn tuin aan een
hartaanval, één dag voordat hij de broncode van zijn vinding
definitief zou overdragen aan een groep investeerders rond Roel
Pieper. Sloot zou een methode hebben ontwikkeld om tientallen
speelfilms op te bergen op een chipkaartje van 64 kB.
De specificaties van zijn vinding zijn na zijn dood nooit terug-
gevonden. In de kluis van Jan Sloot werden slechts wat verouderde
beschrijvingen van een eerdere vinding, enkele persoonlijke docu-
menten en een boek van Ludlum aangetroffen. Het bedrijf dat van
Sloots vinding een miljardenindustrie zou maken is in de slaapstand
gezet. Pieper en zijn mede-investeerders zijn hun miljoenen kwijt.
5
Bits en Bytes
De fundamentele eenheid voor informatie is een ja-nee situatie:
iets is waar of niet waar. Dit kan eenvoudig worden uitgedrukt in
binaire algebra door 1 en 0, waarbij 1 betekent dat de schakelaar
open is. 0 betekent “off”, de schakelaar is gesloten.
Onder deze omstandigheden zijn 1 and 0 “binary digits” (binaire
getallen), afgekort “bits”. De eenheid voor informatie is dus de bit.
Een samenstelling van meerdere bits noemen we een Byte.
Meestal wordt met een Byte een samenstelling van 8 bits bedoeld.
Genoeg om 256 mogelijke waarden aan te geven. Die waarden
kunnen worden gecodeerd als getallen en letters met een
karaktertabel, waarvan ASCII de bekendste en meest gebruikte is.
De Amerikaanse wiskundige en elektrotechnicus Claude E.
Shannon (1916-2001) legde in 1948 met zijn standaardwerk
“The Mathematical Theory of Communication” de basis voor de
informatietheorie. En wordt dan ook wel ‘de vader van de
informatietheorie’ genoemd. Zijn werk borduurde voort op
eerdere publicaties van Harry Nyquist en Ralph Hartley. In dit
beroemde werk introduceerde hij het begrip entropie uit de
thermodynamica in de informatietheorie. Het begrip entropie is
een maat voor de hoeveelheid wanorde of chaos in een systeem.
Elk systeem zal zonder invloed van buiten uit zichzelf streven
naar een gelijkblijvende of grotere wanorde. Mensen die een
hekel hebben aan het opruimen van hun bureau zullen dit
kunnen beamen. Sneeuw op de TV en ruis op de radio zijn andere
vormen van hoge entropie of wanorde.
Shannon gebruikte het begrip entropie als maat voor de hoeveel-
heid data die maximaal over een bepaald informatiekanaal
verzonden kan worden. De ideeën van Shannon hadden vooral
betrekking op het transporteren van data. In dit proces onder-
scheidde hij een zender van de informatie, het informatiekanaal
en de ontvanger. Shannon was niet geïnteresseerd in de betekenis
of het belang van de informatie, maar zag het als een grootheid
6
op zich die met waarschijnlijkheids-rekening en wiskunde kon
worden beschreven. Shannon was de eerste die het begrip kans in
verband bracht met informatie. Om dit te kunnen begrijpen geef
ik het volgende voorbeeld. Stel u wilt informatie overbrengen met
lichtsignalen. U gebruikt twee signalen: een lang en een kort
signaal (gelijk de punt en de streep in morsecode). Vervolgens
geeft u (de zender) iedere tien seconden een kort signaal met een
zaklantaarn (het informatiekanaal). Laten we zeggen gedurende
een uur. U heeft dan 360 identieke signalen gegeven. De kans dat
ieder opeenvolgend lichtsignaal kort was is voor de ontvanger
100% (kans = 1). Hoewel er dus een uur is geflitst is er geen
informatie overgedragen. De hoeveelheid overgedragen infor-
matie is gelijk aan nul. Al dat geflits was eigenlijk volledig
overbodig, redundant in informatietermen.
Het informatiekanaal draagt pas daadwerkelijk informatie over
als er tussen de korte flitsen ook lange flitsen voorkomen. Het
informatiekanaal bevat dan wél informatie, aangezien het
onzeker is geworden wat het volgende lichtsignaal zal zijn. De
kans dat een bepaald signaal optreedt is dan ook een belangrijk
gegeven bij het berekenen van de maat van de hoeveelheid
informatie die wordt doorgeven. Bij een kans dat een van de twee
signalen optreedt van een half (50%) bereikt het kanaal zijn
optimum. Het kanaal heeft dan zijn maximale capaciteit of
entropie bereikt. Er is geen redundante informatie meer. Deze
staat van entropie is ook de ondergrens voor datacompressie. De
informatie kan fundamenteel niet verder worden gecomprimeerd.
Worden er bijvoorbeeld tien verschillende signalen gebruikt dan
zal de maximale entropie optreden bij een individuele kans per
signaal van 10%.
Shannon houdt zich niet bezig met de inhoudelijke aspecten van
de signalen. Het gaat alleen om de kans dat een signaal optreedt,
niet om het signaal zelf.
7
Compressie en compressie-algoritmen
Compressie is het coderen van de totale hoeveelheid bits van een
bestand teneinde de bestandsgrootte te reduceren. Doel is meestal
geheugenruimte te besparen of de overdrachtsnelheid te vergro-
ten.
Compressie-algoritmen zijn algoritmen die gebruikt worden voor
datacompressie. Ze zijn te verdelen in verliesvrije (lossless) en
niet-verliesvrije (lossy) algoritmen.
Uit een verliesvrij gecomprimeerd bestand kan het originele
bestand weer identiek gedecomprimeerd (‘geëxpandeerd’)
worden, er gaat daarbij geen informatie verloren.
In tegenstelling tot lossless algoritmen gooit een lossy algoritme
informatie weg. De informatie die bij een lossy algoritme wordt
weggegooid is idealiter niet zichtbaar (bij plaatjes JPEG of PNG)
of hoorbaar (bij muziek MP3). Echter, hoe groter de compressie
hoe meer van de beeld- of geluidskwaliteit verloren gaat.
De Russische wiskundige Andrey N. Kolmogorov (1903 – 1987)
ontwikkelde in de jaren zestig een theorie over de complexiteit
van objecten. Hij nam de complexiteit van een object als maat
voor de mate van compressie welke mogelijk is.
De Kolmogorov-complexiteit definieert de complexiteit van een
reeks karakters (string) als de lengte van het kortste programma
(in bits) dat deze string kan reproduceren. Strings welke door
korte programma’s kunnen worden gereproduceerd worden als
niet erg complex beschouwd. Het doorgronden van deze stelling
leidt tot een diep inzicht in het wezen van data en datacompres-
sie. De Kolgomorov-complexiteit heeft grote overeenkomsten
met het begrip entropie van Shannon.
In de praktijk kunnen we goed zien wat het bovenstaande
betekent voor het comprimeren van data. Door een voorspelling
te doen over de complexiteit van een object kunnen we vaststellen
in hoeverre dit goed te comprimeren is. Van onderstaande reeks
van nullen kunnen we al gelijk vaststellen dat dit niet erg
complex is.
0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 0 et cetera.
In elke programmeertaal zal een programma om een string van
uitsluitend nullen te produceren bijzonder kort zijn. Moeilijker
8
wordt het al bij het doorgronden van de complexiteit van de
onderstaande string:
0 1 1 2 3 5 8 13 21 34 55 89 144 233 377 610 987 1597 2584 4181
6765 10946 17711 28657 46368 et cetera.
De bèta’s onder ons zien al snel dat elk getal in deze string bestaat
uit de som van zijn twee voorgangers, de zogenaamde Fibonacci-
reeks. Dit betekent dat een programma om deze string te repro-
duceren bijna net zo kort zal zijn als een string van enkel nullen.
Toch hebben vrijwel alle moderne compressieprogramma’s moeite
om deze string te comprimeren, terwijl deze de reeks nullen wel
moeiteloos tot bijna nul kunnen comprimeren. Dat komt omdat
dergelijke programma’s (bijvoorbeeld Zip, Gzip, Arc) geen
rekening houden met de logica die in een bepaalde string zit.
Dit is praktisch ook onhaalbaar, aangezien dit een waanzinnig
rekenintensieve exercitie zou worden. Dit voorbeeld geeft al aan
dat er niet zoiets is als het compressie-algoritme dat voor iedere
toepassing het optimale resultaat geeft. Voor de meeste standaard
compressieprogramma’s lijkt de Fibonacci-reeks op een reeks
random getallen en zal derhalve een vergelijkbare compressie-
ratio geven. In tegenstelling tot de Fibonacci-reeks heeft een reeks
random getallen normaal gesproken wel een grote Kolmogorov-
complexiteit.
Uiteraard kan het principe van de Kolmogorov-complexiteit
worden toegepast op alle data. Dus ook op boeken, spraak,
tekstbestanden en films. Hoe complexer iets is hoe lastiger het te
comprimeren valt. Een film die uitsluitend bestaat uit een egaal
rood beeld gedurende 90 minuten is niet complex en eenvoudig te
comprimeren. Enkele bits volstaan, voor de kleur en voor de duur.
Anderhalf uur (random) sneeuw op het televisiescherm is weer
bijna niet te comprimeren, althans niet zonder verlies van
informatie.
In het boek De Broncode vertelt Jan Sloot aan iedere potentiële
investeerder die het horen wil dat hij in staat is een film van negentig
minuten verliesloos (lossless) te comprimeren tot 1 kilobyte. Op de
chipkaarten die hij gebruikte voor opslag paste 64 kB, dus totaal 64
films. Dat klinkt fabelachtig en het is niet vreemd dat menig
9
geldschieter het hoofd op hol is gebracht met deze claim. Inderdaad
de brandstofloze motor van de ICT!
En hier wreekt zich het feit dat de informatietheorie geen verplicht
vak is op de middelbare school. Hoewel dit laatste kennelijk evenmin
garanties biedt, want vele technische high-potentials die er voor
gestudeerd hadden vergaloppeerden zich ook. Blijkbaar was de
demonstratie zo overtuigend dat een nadere beschouwing van de
feiten overbodig werd geacht. Laat staan dat de studieboeken weer
van zolder werden gehaald.
10
Alternatieve methoden voor compressie
Fractale beeldcodering
Fractale beeldcompressie is een vrij nieuw fenomeen. De methode
berust op de ontdekking in de jaren tachtig dat door middel van
herhaalde transformaties (iteraties) van een eenvoudig basis-
patroon bedrieglijk echte beelden zijn te genereren. Het idee is nu
dat als er met een beperkt aantal iteraties een boom kan worden
gevormd die net echt lijkt, het omgekeerde ook mogelijk moet
zijn. Dus een foto terugrekenen naar een beperkt aantal fractals
inclusief het algoritme om het oorspronkelijke beeld weer terug te
krijgen. Deze techniek staat momenteel nog in de kinder-
schoenen. In special effects van films wordt al veel gebruik
gemaakt van fractals om bijvoorbeeld realistische wateropper-
vlakken te generen uit een simpel basispatroon. Het voordeel van
deze methode is dat het met de computer genereren van beelden
nu veel minder rekentijd en opslagcapaciteit vergt.
Neurale netwerken met geheugen
Een neuraal netwerk is een kunstmatige simulatie van de
werking van menselijke hersenen. Een neuraal netwerk bestaat
uit softwarematig nagebootste hersencellen, neuronen, die net als
in onze hersenen met elkaar in verbinding staan. Als een neuron
signalen krijgt die een bepaalde drempel overschrijden dan geeft
deze een signaal door aan de omliggende neuronen. Ieder
neuraal netwerk heeft inputneuronen, outputneuronen en lagen
met neuronen daar tussenin. Een signaal aanbieden aan de
inputkant van het netwerk zal aan de outputkant een resultaat
opleveren. Door de verbindingen tussen de verschillende
neuronen meer of minder belangrijk te maken onstaat een
neuraal netwerk dat een bepaalde taak kan verrichten of
informatie kan bevatten. Neurale netwerken die worden
gesimuleerd met software of hardware onderscheiden zich van
traditionele programmatuur doordat zij het vermogen hebben om
te leren. Zo kan een netwerk worden getraind om bepaalde
patronen te herkennen. Telkens worden de patronen aan het
netwerk aangeboden en wordt er vervolgens gekeken of het
netwerk deze als goed of fout herkend. Door nu de waardes van
de verbindingen tussen de neuronen tijdens het trainen telkens
iets bij te stellen, wordt een netwerk gemaakt dat steeds beter
wordt in het herkennen.
Als je het netwerk maar groot genoeg maakt, dus veel verschil-
lende lagen met veel neuronen, kun je een netwerk ook trainen
om complete beelden te onthouden. Als je verschillende beelden
11
maar vaak genoeg aanbiedt zal op een gegeven moment een
netwerk aan de hand van bijvoorbeeld het beeldnummer een
beeld kunnen reproduceren. Hoe langer je het netwerk traint hoe
scherper de beelden zullen worden. Het neurale netwerk is dan
feitelijk veranderd in een groot virtueel geheugen. Denkend aan
ons menselijk geheugen dat in staat is vele beelden op te slaan
moet het mogelijk zijn hiermee een zeer efficiënte opslag te
bereiken. Helaas tonen experimenten aan dat de tot nu toe
bereikte compressiefactoren verre van spectaculair zijn.
Bovendien is het resultaat van nature lossy. Het blijkt dat onze
hersenen toch nog steeds veel ingewikkelder werken dan de
computermatig gesimuleerde versie.
Jan Sloot beweerde dat zijn vinding niets met compressie van doen
had. Hij had het zelf liever over codering. Ook zou hij geen gebruik
maken van bits en bytes.
In plaats hiervan zou hij gebruik maken van een eigen opslag-
methode die veel efficiënter was. Toch kon zijn vinding weer wel
gebruik maken van de bestaande bits en bytes van standaard
computerbesturingssystemen. Getuige ook zijn demonstraties met een
gewone laptop PC. Bovendien gebruikte hij een standaard chipkaart
met een geheugen van 64kB.
12
Toepassingen in de praktijk
De industriestandaarden
Tot nu toe hebben we alleen gekeken naar de theorie van het
kwantificeren en comprimeren van data. Maar je hebt weinig aan
een mooie theorie als deze niet in de praktijk kan worden
gebruikt in browsers, tekenpakketten en tekstverwerkers. Voorts
is een mooi compressieformaat waardeloos als deze door de
ontvanger niet kan worden gedecodeerd of niet geschikt is voor
bepaalde transport- en opslagmedia. Vandaar dat er in de IT-
industrie een aantal formaten is dat in de loop der tijd tot
standaard is geëvolueerd. Dit is overigens een dynamisch proces,
dagelijks worden er nieuwe standaarden verzonnen en verdwij-
nen er evenzoveel weer in de vergetelheid. Omdat ze niet meer
voldoen aan de eisen van deze tijd of simpelweg nooit zijn aan-
geslagen.
Geluid en video
Geluids- en videoformaten boeken hun compressiewinst door het
weglaten van informatie en zijn dus per definitie lossy. Het blijkt
dat zowel het menselijk oor als oog voor de gek te houden is door
informatie weg te laten die toch niet hoorbaar of zichtbaar is. Nu
is het uiteraard niet moeilijk om bewegende beelden te compri-
meren door de resolutie omlaag te brengen en/of kleurinformatie
weg te gooien. De kunst van het comprimeren is nu juist om
zoveel mogelijk weg te gooien, zonder dat menselijke ogen en
oren dat in de gaten hebben.
In de audiovisuele wereld wordt vaak gewerkt met zogenaamde
streams. Dit betekent dat niet het gehele bestand op de computer
wordt afgespeeld, maar bit voor bit direct wordt beluisterd of
bekeken. De datatransportsnelheden van deze streams worden
weergegeven in eenheden van 1000 bits per seconde, hetgeen
wordt geschreven als kbps.
MPEG audio layer 3 (MP3)
MPEG-1 Layer 3 (de audiolaag van de bewegende beelden
compressie MPEG) is een manier om geluid te comprimeren. De
veel gebruikte afkorting is MP3. Met MP3 is het mogelijk de
hoeveelheid gegevens die nodig is voor het opslaan van geluid
sterk te verminderen. Dit geschiedt door elementen uit het geluid
die een mens toch niet echt waarneemt weg te laten. Bijvoorbeeld
als een bepaalde toon luid is, zal een toon die er vlak naast ligt en
minder luid is niet hoorbaar zijn. Deze kan men er dus uitfilteren.
13
Sample rate
Een factor die speciaal van belang is voor zowel de grootte van
het bestand als de kwaliteit van geluid en muziek is de zogeheten
sample rate. Geluid is voor te stellen als een golvende grafiek met
een verloop in tijd. Om zo’n analoge golf te digitaliseren moet de
curve in nullen en enen worden vertaald. Daartoe wordt de
hoogte van de curve duizenden keren per seconde gemeten en
omgezet in digitale informatie. Het aantal keren dat zo’n analoge
geluidsgolf per seconde wordt gemeten is uitgedrukt in de sample
rate. Op een normale muziek-cd wordt het geluid 44.100 keer per
seconde gemeten.
We spreken dan van een monsterfrequentie ofwel sample rate
van 44.1 kHz. Hoe vaker de frequentie wordt gemeten, hoe hoger
de kwaliteit van het geluid, maar ook hoe groter het bestand
waarin de muziek wordt opgeslagen. Op de huidige muziek-DVD’s
wordt bijvoorbeeld al een sample rate van 192 kHz toegepast.
MP3 doet juist het tegenovergestelde. Door de sample rate te
verlagen wordt de kwaliteit weliswaar negatief beïnvloed, maar
neemt de bestandsgrootte ook flink in omvang af. De huidige
MP3’s hebben meestal dezelfde sample rate als audio-cd’s.
Sommige oudere MP3-bestanden hebben nog sample rates van
22 kHz of lager.
Lossy compression
De MP3-compressie is lossy, dat wil zeggen dat er gegevens bij het
comprimeren verloren gaan. Hierdoor kan de oorspronkelijke
vorm niet meer worden teruggewonnen, alleen benaderd.
De manier waarop dit gebeurt heet Discrete Cosine Trans-
formation (DCT). Deze wiskundige bewerking die ook goed werkt
voor beeldinformatie (bijvoorbeeld JPEG) zorgt ervoor dat telkens
stukjes van de audio datastroom worden omgezet in een matrix,
welke daarna gemakkelijk kan worden verkleind. Daarnaast
wordt ook extra compressie bereikt door informatie die zowel op
het linker- als rechterkanaal voorkomt slechts eenmaal op te
slaan. Dit laatste noemt men “joint stereo”.
Geluid op 112 kbps neemt als MP3-bestand tot ongeveer 12 keer
minder schijfruimte in dan op de CD. Hierdoor zijn MP3-
bestanden bijzonder geschikt om muziek over netwerken met een
relatief lage bandbreedte uit te wisselen. Gangbare formaten zijn
14
128, 160, 192 kbps (meest gebruikt op internet), 256 kbps en
320 kbps. Deze laatste levert een geluidsweergave op die vrijwel
identiek is aan het origineel.
De compressie en de decompressie algoritmen van MP3 zijn
gepatenteerd door de eigenaar, het Fraunhofer-instituut, en dus
niet vrij beschikbaar.
Zou het werkelijk zo zijn dat hij geheel van de bits and bytes was
afgestapt dan zou Sloot een eigen besturingssysteem voor zijn laptop
moeten hebben geschreven. Voorwaar geen eenvoudige opgave. Voor
zijn latere demonstratiemodel, ingebouwd in een zwart kastje, zou
hij dan mischien wel eigen chips hebben moeten vervaardigen. Maar
in de inboedel is geen apparatuur aangetroffen die dit kon. Dus is het
waarschijnlijker dat er een soort PC is nagebouwd in het kastje zelf.
Volgens Ben Sloot, de zoon van de uitvinder, was het kastje ongeveer
25 * 40 centimeter. En werd het gevoed met netstroom. Binnen deze
afmetingen was het in 1999 zeker mogelijk om een PC te bouwen.
Bewegende beelden compressie: MPEG
Voor de compressie van bewegende beelden is MPEG de algemene
standaard. MPEG-1 was oorspronkelijk bedoeld voor een beperkt
aantal pixels, voldoende voor ongeveer een kwart televisiebeeld.
Dat is inmiddels uitgebreid, waardoor bijvoorbeeld de nu ver-
ouderde CD-I standaard toch beeldvullend kon werken middels
MPEG-1. In MPEG-2 is een aantal nieuwe voorzieningen
aangebracht. MPEG-4 betekent een radicaal nieuwe aanpak
waarbij objecten in het bewegende beeld apart worden behandeld
en de kijker deze interactief kan manipuleren.
Hoe werkt MPEG in grote lijnen? MPEG garandeert een behoor-
lijke (lossy) compressie, waardoor de gecomprimeerde data soms
maar 1/20 van het origineel in beslag nemen. Een video-cd van
600 Mbyte bevat ongeveer een uur televisie (MPEG-1 kwaliteit)
inclusief geluid. Het zou voor de hand liggen om 25 TV-beelden
per seconde volgens de JPEG-norm te comprimeren en dit op
slaan. Zo eenvoudig is het echter niet, aangezien dit teveel
rekentijd zou vergen en de resulterende datareductie ook nog
eens onvoldoende is.
Bij MPEG worden opeenvolgende televisiebeelden met elkaar
vergeleken en wordt alleen het verschil overgeseind. De
informatie-inhoud van dat verschil is heel klein en vraagt dus
weinig bits. In feite wordt een voorspelling gemaakt van één
15
beeldje en die raming wordt afgetrokken van het origineel; alleen
het verschil wordt verzonden. De compressie van dat verschil
vindt plaats op dezelfde manier als bij JPEG. Er wordt begonnen
met een volledig beeld. Vervolgens worden de verschillen door-
gestuurd. Af en toe wordt weer een volledig beeld, een
zogenaamd intrabeeld, ingevoegd anders accumuleren de fouten.
MPEG bevat ook nog een soort bewegingscompensatie middels
vectoren, waarmee snelle beeldveranderingen beter te coderen
zijn. Als een blok pixels alleen van plaats verschoven is hoeft dan
alleen de verplaatsing (vector) te worden doorgegeven.
MPEG-compressie is niet volmaakt. Vooral de codering is nogal
rekenintensief: het is niet ongebruikelijk dat de verwerking van
een één uur durende film op een krachtige computer enkele uren
in beslag neemt. Het resultaat moet visueel gecontroleerd worden
op zogenaamde artefacts, kunstmatige verschijningen in het
beeld. Om deze weg te halen zijn extra bits nodig, die weer op
andere plaatsen kunnen worden weggelaten, zodat de gemid-
delde signaalsnelheid constant blijft. Een elektronische buffer
vangt de korte variaties in snelheid op.
De MPEG-4 standaard speelt in op twee belangrijke trends:
interactiviteit en personalisatie. Interactiviteit betekent dat de
kijker het beeld kan manipuleren; hij kan bepaalde details
weglaten en andere naar voren halen. De personen en voor-
werpen in het beeld zijn, gecodeerd als objecten, over te zenden.
Hierbij hoeft alleen het object te worden gecodeerd, niet het hele
plaatje. Het is vergelijkbaar met een tekenprogramma waarmee
in verschillende lagen objecten en kleuren worden gecreëerd die
samengevoegd een totaalbeeld opleveren. Op die manier zijn
objecten dus gemakkelijk in te voegen en weg te laten. Hetzelfde
geldt overigens voor het geluid: men kan een reporter die in een
studio zit plaatsen in een drukke winkelstraat of in de stille
natuur. MPEG-4 werkt net als MPEG-1 en 2 op basis van DCT en
JPEG.
Digitale televisie
De moderne digitale televisie, vastgelegd in de DVB-norm, maakt
gebruik van MPEG-2. Hiermee is het mogelijk over de band-
breedte van een traditioneel analoog TV-kanaal maar liefst
7 digitale TV-kanalen door te sturen. Hiermee kan de capaciteit
van bestaande TV-kabelnetten dus behoorlijk worden uitgebreid.
16
Uiteraard heeft de consument wel een speciale decoder nodig om
het digitale MPEG-2 signaal te decoderen naar een standaard,
analoog TV-signaal. Moderne digitale TV-toestellen hebben een
ingebouwde decoder.
MIDI
MIDI is een manier van coderen van muziek, waarbij alleen de
noten worden doorgegeven. De instrumenten of klanken zitten in
een databank. MIDI is een zeer compact formaat. MIDI is dus
geen compressie, maar een vorm van codering.
Een heel muziekstuk kan in enkele kilobytes worden opgeslagen.
Maar er is altijd een externe databank nodig om deze af te spelen.
Of een interface naar echte of nagebootste instrumenten. Een
afgespeelde MIDI-file heeft dus altijd iets kunstmatigs. Zelfs als een
MIDI-file met een interface wordt afgespeeld op een echte piano
(bijvoorbeeld met een pneumatische toetsaanslag) wordt nog
altijd de touch van een pianist van vlees en bloed gemist.
Het moeilijkst te weerleggen zijn de claims dat Sloots vinding geheel
losstond van de bestaande informatietheorie en “moedig ging waar
nog geen mens geweest was” (vrij vertaald naar Star Trek). Vaak
wordt het dan al snel metafysisch. Zwarte gaten komen voorbij,
wormgaten en voor je het weet valt de term “snaartheorie”. Maar al
deze bespiegelingen brengen volgens mij de broncode niet echt
dichterbij.
17
Het scenario van Bit by Bit
Stel een alternatieve videokunstenaar exposeert een videofilm die
uitsluitend bestaat uit egaal witte en zwarte beelden. Elke
seconde verschijnt er random een nieuw wit of een zwart beeld.
Met twee en een half uur speeltijd betekent dit dat er 9000
beelden zijn. Er bestaan dus twee tot de macht 9000 mogelijke
varianten (permutaties) van de Bit by Bit film. Hiervoor zijn al
minimaal 1125 Bytes opslag nodig om iedere variant onder een
unieke code te kunnen opslaan. Bij het decoderen moet immers
iedere unieke code terugverwijzen naar slechts één van alle
mogelijke versies. Kan dit niet dan is er geen sprake van
verliesloze compressie.
Het bovenstaande is dus in tegenspraak met de claim van van Jan
Sloot dat hij iedere willekeurige speelfilm (of ander bestand)
verliesloos kon comprimeren naar 1000 Bytes. Het bijbehorende
geluid laten we dan nog buiten beschouwing. En zelfs de grootste
pulpfilm aller tijden zal hoogstwaarschijnlijk nog iets
ingewikkelder zijn dan Bit by Bit.
We moeten bij compressie ook even onderscheid maken tussen
het begrip van de meeteenheid van informatie, de bits, en de
fysieke verschijningsvorm (geheugenchips, DVD’s, cd’s en
harddisks). Deze fysieke vorm is de afgelopen jaren steeds kleiner
geworden. Ook de transportnetwerken van data kunnen steeds
meer informatie verwerken. Dit alles heeft echter niets met
datacompressie te maken. De eenheid van informatie blijft een
bit, hoe die wordt opgeslagen en getransporteerd is een andere
zaak. In de discussies over het dossier Jan Sloot worden deze
zaken nogal eens op een hoop gegooid. Zeker met de huidige
ontwikkelingen in transport en opslag wordt al snel gewezen op
de mogelijkheid dat de vinding van Jan Sloot toch is opgedoken,
terwijl het dan gaat over de fysieke verschijningsvorm van de
opslag van de bits en Bytes. Zo heeft het Philips NatLab ontdekt
dat met het gebruik van Blauwe Laser nog veel meer informatie
op een nog kleiner schijfje kan. Maar alles blijft gewoon binnen
de context van de informatietheorie.
Het patent van Jan Sloot
Voor iemand die de zaak wilde oplichten had Jan Sloot er wel
werk van gemaakt. Zijn vermeende coderingstechnologie is bij het
Nederlands Octrooibureau in 1998 ingediend onder de rubriek:
Werkwijze en Inrichting voor het opslaan van gegevens. Wat hier
18
feitelijk wordt beschreven is een werkzijze welke grote overeen-
komsten heeft met het Lempel – Ziv principe, maar dan speciaal
toegesneden op TV beeldinformatie. In het octrooi wordt gespro-
ken over een compressiefactor van 8. Wel iets minder dan de
latere claim van een factor 2 miljoen, hetgeen vergelijkbaar is met
het comprimeren van al het water in een olympisch zwembad in
een pak melk.
Prof.dr.ir. Kees Schouhamer Immink (1946), ontwerper van
coderingstechnieken en lange tijd werkzaam geweest bij het Philips
NatLab, zei in een interview met het Eindhovens dagblad over de
zaak Sloot:
De octrooien - verleend in 1997 en 1998 - zijn ‘het papier niet waard
waarop ze geschreven zijn. Voor een octrooi moet aan drie belang-
rijke voorwaarden worden voldaan: nieuwheid, uitvindersgehalte en
industriële toepasbaarheid. Deze octrooien bewijzen dat in Neder-
land nauwelijks nog een toetsing plaatsvindt en dat octrooi-
aanvragen veel te gemakkelijk worden gehonoreerd.’ De super-
compressie van Jan Sloot noemde hij ‘Absolute onzin’ en ‘Een factor
2 zou nog geloofwaardig zijn, maar een factor 2 miljoen is
onmogelijk.’
19
De bewijsvoering van Jan Sloot
Vele betrokkenen die een demonstratie van Jan Sloot hebben
bijgewoond waren ervan overtuigd dat hij geen oplichter was. Hij
gaf demonstraties met een kastje dat videofilms vertoonde als hij
er een chipkaart instak. De bijeengeroepen zakenlieden en
technici lagen zelfs met hun oren op het kastje om zich ervan te
overtuigen dat daar geen harde schijf, CD-ROM of DVD inzat. Bij
eerdere demonstraties werd een laptop gebruikt, en ze keken of
de harddisk daarvan niet actief was. Zo wisten ze zeker: de films
stonden op het chipkaartje en Sloot had ‘de uitvinding van de
eeuw’.
Dat de demonstratie van Jan Sloot overtuigend was staat vast. In
het boek De Broncode komen tientallen getuigen aan het woord
die verklaren dat ze onder de indruk waren van wat ze zagen.
Zestien films werden simultaan op een beeldscherm afgespeeld.
Alhoewel de beeldkwaliteit wisselde per demonstratie en er nooit
sprake is geweest van echt goede kwaliteit. Alle betrokkenen
verklaren dat de films begonnen te spelen op het moment dat de
chipkaart in de gleuf van het magische kastje werd gestoken. De
suggestie die hiervan uitging is natuurlijk behoorlijk sterk. Alle
feiten die je tegelijkertijd waarneemt doen je al snel geloven dat
het niet anders kan dan dat alle films daadwerkelijk op de
chipkaart staan. Uiteraard was het de taak van de aanwezige
technici om door de waargenomen feiten heen te prikken. En er
werden ook kritische vragen gesteld, maar ze waren al half
overtuigd door de kracht van de demonstratie.
Hoe kun je bewijzen, zonder het kastje open te schroeven, dat zijn
claim op waarheid berust? Dus dat de chipkaart het enige
medium is dat de film kan bevatten en dat er geen aanvullende
data in het kastje zelf zit, dat noodzakelijk is om de film af te
spelen? Dit kan alleen met de volgende methode. Laat in twee
kamers een opstelling maken. In de ene kamer een opstelling om
films te coderen en in de andere kamer om de films te decoderen.
Geef een onbekende speelfilm of testvideo vlak voor de
demonstratie om te coderen en ga vervolgens zelf met de
chipkaart naar de andere ruimte om de film of video te
decoderen. Uiteraard mogen de ruimtes niet met elkaar in
verbinding staan en mag er geen radiocontact tussen de ruimtes
mogelijk zijn (anechoische ruimte). Deze test werd ook door
verschillende investeerders als voorwaarde gesteld. Ook de
ingenieurs van Philips NatLab stelde deze test als voorwaarde
voor verdere samenwerking. Door allerlei politieke spelletjes
20
tussen diverse investeerders en Philips heeft deze test echter nooit
plaatsgevonden. In een aantal andere gevallen hield Jan Sloot zelf
de boot af met allerlei uitvluchten.
Vreemd genoeg wordt in het boek De Broncode (pagina 42) wel
melding gemaakt van een demonstratie die erop lijkt. Een stukje
van de vergadering wordt opgenomen met een digitale camera,
vervolgens vanaf de camera direct gecodeerd en met behulp van
een cardreader gekoppeld aan een laptop weer afgespeeld. Deze
demonstratie was echter een thuiswedstrijd op het kantoor van
Jan Sloot zelf en er waren geen andere technici aanwezig.
Uitsluitend investeerders en een accountant. Er waren dan ook
mogelijkheden om deze hele demonstratie te falsificeren, zoals
verborgen draden of een radioverbinding. Bovendien ontbrak een
kritische toeschouwer.
Naast de ingenieurs van Philips was ook de benaderde inves-
teerder Eckart Wintzen niet te vermurwen om er een cent in te
steken voordat het bewijs was geleverd dat het werkte. Maar ook
benaderde Amerikaanse investeerders verlangden bewijzen.
Het blijft echter de vraag waarom diverse andere investeerders
toch miljoenen wilden steken in de vinding van Jan Sloot zonder
dat bovenstaande test was uitgevoerd.
Wat zat er in dat magische kastje?
Het zou natuurlijk het mooiste zijn om het kastje zelf open te
schroeven. Dit kan in principe ook want er is nog een exemplaar
in bezit van Roel Pieper. Alleen: hij laat het aan niemand zien.
Desgevraagd ook niet aan de auteur dezes. Dus het blijft helaas bij
speculeren.
Het kastje volgens de beschrijvingen van getuigen:
Afmetingen: +/- 25 X 40 cm (ongeveer een grote koektrommel),
kleur zwart. Met een lichtgevende tuimelschakelaar bovenop. En een
chipcard reader aan de voorkant ingebouwd. De voeding was
netspanning. Aangezien het systeem ook in Amerika heeft
gefunctioneerd moet het voltage omschakelbaar zijn geweest.
Bij het speculeren over de inhoud van het kastje ga ik uit van drie
scenario’s:
21
1. De meesteroplichter
Dit is de meest brutale mogelijkheid. Het hele optreden van Jan
Sloot als de neurotische uitvinder met paranoia was een act.
Daaronder zat een berekenende oplichter, die zijn technische
gaven misbruikte om investeerders geld uit de zak te kloppen. De
techniek in het kastje zou dan uit een kleine cassette videospeler
kunnen bestaan. Dit stelt echter wel hoge eisen aan de demon-
strateur. Aangezien alleen een vast programma kan worden
afgespeeld. De interactiviteit moet geheel worden gesuggereerd.
Alleen een demonstratie met passieve toeschouwers is goed
uitvoerbaar. Een videorecorder heeft een trage opzoektijd (acces
time) en kan niet wat de getuigen van de demonstraties vertelden
dat ze zagen (en ze hoorden geen loopwerk). Zoals het interactief
van begin tot einde doorspoelen van een hele film in een paar
seconden, en het op aanvraag heen en weer springen tussen het
mozaïek beeld van 16 films en een full screen TV beeld.
Een betere mogelijkheid om de zaak te flessen is een klein PC-
moederbord in het kastje te bouwen met een zogenaamde
statische RAM-Disk. Dit is een met RAM-geheugen nagebootste
harddisk. De RAM-Disk heb je nodig voor de performance van het
doorspoelen van de films en het feit dat getuigen verklaarden dat
er geen harddisk te horen was. Hierop wordt, naast het bestu-
ringssysteem van de PC, een aantal MPEG-files met de gewenste
inhoud geplaatst.
In principe kan deze oplossing alles wat de getuigen hebben aan-
schouwd: de muisbesturing, het mozaïek beeld en het razendsnel
doorspoelen van de MPEG-files. Er zijn wat detailproblemen,
zoals performance en het gebruikte PC-besturingssysteem.
Het grootste probleem is echter dat niet 16 MPEG-files van
90 minuten speelfilms volledig op de RAM-drive konden passen.
Dit was met de techniek in 1999 eigenlijk nog niet mogelijk.
Maar 100% noodzakelijk voor een overtuigende demonstratie is
dit ook niet. Niemand controleert tijdens een demo of bij het
razendsnel heen- en terugspoelen door een film ook de volle 2 uur
en 54 minuten van de Sound of Music voorbij komt! Van het
merendeel van de films heb je alleen clips nodig, en van een paar
films een behoorlijk deel. Afhankelijk van hoe begaafd de
demonstrateur is in het manipuleren van zijn publiek, heb je
minder minuten film nodig.
22
De chipkaart wordt in dit scenario alleen gebruikt om een switch
aan of uit te zetten. De informatie die erop staat doet geheel niet
terzake. Dit alles vereist voor de uitvoering wel een goede
elektronicus die ook praktisch zeer handig is. Hetgeen ook over-
eenkomt met het profiel van Jan Sloot met zijn verleden als
begaafd TV-reparateur.
2. De mislukte uitvinder
In dit scenario heeft Jan sloot werkelijk een stuk software
geschreven waarmee hij zoals beschreven in zijn patent video kan
comprimeren. Dit is zeker niet onmogelijk. Wat de software dan
doet is de film beeld voor beeld in stukjes hakken en die stukjes
die veel voorkomen oproepen met een korte code. Dit is in feite
het LZW-algoritme direct toegepast op videobeelden. Op de
chipkaart staat dan als het ware alleen de gebruiksaanwijzing
hoe al die puzzelstukjes weer één film worden. Deze gebruiks-
aanwijzing is relatief klein. Het is vergelijkbaar met het MIDI-
principe. Het probleem is echter dat de database, welke zeer groot
moet zijn, slechts geschikt is voor één film. De kans dat de
puzzelstukjes beeld geschikt zijn voor andere films is immers zeer
klein. Wellicht dat sommige films in een database gecombineerd
kunnen worden, als je genoegen neemt met een mindere
beeldkwaliteit, maar Jan Sloot claimde verliesloze compressie.
Het is onmogelijk dat er met een database met beeldmateriaal,
volgens Jan Sloot zelf was dit geheugen 370 Megabyte, alle
bekende en toekomstige films weer kunnen worden weergegeven.
Daarvoor is een gemiddelde speelfilm een te complex geheel (zie
ook Kolmogorov). Dit is ook op een andere manier in te zien. Stel
dat het mogelijk zou zijn uit een database van 370 MB alle
speelfilms op te roepen. Het aantal gebruiksaanwijzingen die op
de chipkaart passen zijn eindig (zie Bit by Bit). Door een groot
aantal willekeurige gebruiksaanwijzingen in te voeren zou het
dan mogelijk moeten zijn een bioscoopkraker op het scherm te
krijgen die nog opgenomen moet worden!
Scenario twee is feitelijk samen te vatten als het op een bepaalde
manier versleutelen van een DVD tot een database. De code op de
chipkaart is dan alleen een soort database ontgrendelingscode om
de DVD te kunnen bekijken. Met als neveneffect dat er wellicht
enige –niet spectaculaire- compressie plaatsvindt.
Roel Pieper (RP) geeft zelf in een interview met Eric Smit (ES)
voeding aan deze theorie, getuige onderstaand fragment:
23
ES: Het gaat in potentie om een Nederlands Microsoft…
RP: Het was een mooie uitvinding die zeker heel veel
mensen de kop om had kunnen draaien. Van: wat is dat
nou. Dat hebben we ook bij Kleiner Perkins
neergelegd. Die zeiden…als je dit kan
waarmaken…perfect.
Maar als je het niet kan waarmaken, dan heb je het
niet. Ik verwijs weer even naar het voorbeeld van de
DNA-structuur. Als je het niet hebt, dan heb je het
niet.
ES: Bedoel je dat de uitvinding niet werkt?
RP: Nee, dat wat er is, werkt. Maar dat stukje dat
niet af was…Daarom heeft het ook geen patent…Dat
stukje is het onderdeel dat het echt in bedrijf
brengt in een netwerk. Hij kon een stukje laten zien
– ‘proven concept’ – maar…
ES: Sloot kon video, audio en data versleutelen?
RP: Maar hij kon het niet versturen op een netwerk,
daar zat het probleem.
ES: Maar een sleutelcode zoals Sloot die kon maken,
kun je toch gewoon over een netwerk versturen?
RP: Maar daar ging het niet om, je moest de database
versturen en dat lukte hem niet.
ES: Maar een database kun je ook als een stuk
electronica op de markt brengen, verpakt als een
soort settopbox.
RP: Nu gaan we er even te diep op in. Daar kunnen we
beter een andere keer verder over praten, maar dan
wel op basis van fair play.
Hier wordt duidelijk dat Sloot waarschijnlijk ook aan Roel Pieper
uiteindelijk heeft verteld dat alleen de code versturen niet genoeg
was. Er moest ook een database worden verstuurd. En in die
database bevond zich de eigenlijke data. En niet in de code.
Waarschijnlijk moest voor iedere film een nieuwe database
worden verstuurd. En dan kan je net zo goed de originele DVD-
datafile sturen. Het idee van een universele database van
honderden MB’s inblikken in een soort settopbox en deze als
warme broodjes verkopen is hiermee feitelijk van de baan.
24
Het beste wat er met het patent van Jan Sloot bereikt kan worden
is waarschijnlijk nooit beter dan de bestaande industrie-
standaarden. De inhoud van het demokastje van Sloot kan in dit
scenario van alles bevatten. Het is zelfs mogelijk dat hij zelf een
kleine computer heeft gebouwd op een eigen ontwerp printplaat
met een aanzienlijk intern en extern geheugen (RAM-Drive). Met
gewone standaardprocessoren (CPU’s) en geheugenchips.
Hopelijk geeft Roel Pieper nog eens opening van zaken. Samen
met mij zullen een hoop nieuwsgierige elektronica knutselaars
hem dankbaar zijn.
3. De geniale Nobelprijswinnaar
Dit had de grande finale van dit werkje moeten worden. Als ik er
althans in geslaagd zou zijn het geheim van de supercompressie
te onthullen. Mysterie opgelost. Helaas kan dit gedeelte naar mijn
mening alleen als pure fictie geschreven worden. Alle beschikbare
feiten duiden erop dat de geclaimde compressiefactoren
onmogelijk zijn en dat de benodigde hard- en software om dit te
kunnen bereiken nooit heeft bestaan. Elke speculatie over de
inhoud van het kastje zal onvermijdelijk het scenario voor een
science-fiction film opleveren. Of een boek van Ludlum.
25
Demonstraties Jan Sloot zoals beschreven
in het boek De Broncode
technologie om bestanden te verkleinen en laat dit thuis zien aan
zijn vrouw.
aan investeerder Jos van Rossem.
Herweijer.
daadwerkelijk overdracht via chipkaart van beelden (live gefilmd
tijdens vergadering) plaatvindt. Aanwezig: investeerder Leon
Sterk, diens vriendin en accountant Balthasar Kakisina. Jan Sloot
maakt gebruik van laptop met cardreader.
‘demo or die’ en stelt aan een verdere demonstratie de eis dat
bewezen wordt dat de chipkaart de daadwerkelijke drager is van
informatie. Hier komt verder geen vervolg op.
eerst niet met een laptop, maar voor het eerst met een “solid
state” kastje, dat echter net voor de demonstratie kapot valt.
ondernemer Bart van Rheenen, aanwezig onder andere Dick
Vesters, database expert van Oracle Nederland.
Sloot meegebrachte 24-inch monitor op hoofdkantoor Philips,
aanwezig Roel Pieper, eerdere investerders in het project en
NatLab-ingenieur Carel-Jan van Driel.
Getoonde beelden op het scherm zijn afkomstig van een DVD die
eerder door Philips is opgestuurd en door Jan Sloot moet zijn
gecodeerd.
chipkaart het werkelijke overdrachtsmedium is. Aan voorstel
wordt geen gehoor gegeven.
Perkins in Silicon Valley. Eerste demonstratie zonder
26
Diligence om technologie te bewijzen.
bevindt zich in het kastje plotseling wel een harddisk, volgens Jan
Sloot wegens technische problemen.
harddisk wordt teruggevonden. Geen spoor van programmatuur
en broncode van Jan Sloots vinding.
27
Nog meer compressie hypes
In 1992 claimde het bedrijf WEB Technologies uit de Amerikaanse
staat Georgia dat het een compressie-algoritme had ontwikkeld
dat ieder bestand kon terugbrengen tot 1024 Bytes. Een reporter
van het Amerikaanse computerblad Byte ontving een betaversie
van het WEB-programma DataFiles/16, welke in elk geval
gegarandeerd een compressiefactor 16 zou halen. Het
programma comprimeerde wel, maar de gedecomprimeerde file
vertoonde helaas geen gelijkenis met het origineel. WEB zegde toe
een nieuwe goed werkende versie te sturen, maar deze is nooit
aangekomen. Na drie maanden belde de reporter nog eens.
Helaas was de telefoon afgesloten. Diverse pogingen om iemand
van het bedrijf te spreken liepen op niets uit. Het bedrijf had
zichzelf kennelijk succesvol tot nul gereduceerd.
Andere compressie hypes zoals die van het bedrijf ZeoSync in
Amerika (2002) en Adams Platform Technology (2003) in Australië
vertonen gelijkenis met de affaire Sloot. Eerst worden
investeerders en publiek warm gemaakt met mooie claims, maar
de uiteindelijke tests die moeten uitwijzen dat het werkelijk werkt
worden keer op keer uitgesteld. In 2002 probeerde het
Amerikaanse bedrijfje ZeoSync 40 miljoen dollar op te halen met
een compressietechnologie die een compressieratio van 100
beloofde. Ook hier waren er weer talrijke weldenkende lieden die
de aandelen warm aanbevolen.
Het Australische bedrijf Adams Platform Technology wist een
onafhankelijke test drie jaar voor zich uit te schuiven. Totdat de
door ontevreden aandeelhouders afgedwongen test aantoonde
dat het hier om gewone standaard compressietechnieken ging,
welke de geclaimde factor van 200 uiteraard nooit konden halen.
De bovenstaande bedrijven wilden nooit iets loslaten over de
details van hun techniek. Aandeelhouders werden warm gemaakt
met teksten als: “ZeoSync intentionally randomises naturally
occurring patterns” en wat dacht u van “the manipulation of
binary information and translation to complex multidimensional
mathematical entities”. Een gewaarschuwd mens telt voor twee
(1 bit).
28
Woordenlijst